Hier ben ik dan, schrijvend aan jou terwijl ik de schaduw voel die over mijn ziel hangt, schrijvend vanuit een plek van angst en verwarring, een plek waar de mist steeds dikker wordt en mijn gedachten zich verstrengelen.
Palliatief, zeggen ze. Het klinkt zo definitief, alsof mijn pad al is uitgestippeld. Maar het is niet de angst dat mijn lichaam mij in de steek laat. De wetenschap schrijdt voort, en ik blijf dromen van de dag dat die ziekte misschien, heel misschien, een slechte herinnering zal zijn.
Maar de kanker, een oud verhaal inmiddels, heeft hulp gekregen: geen vijand die mijn lichaam aanvalt, maar wel mijn geest. Vasculaire dementie, zeggen ze. Een sluipmoordenaar, onzichtbaar maar zeker.
Begrijpen wordt moeilijker, alsof mijn brein de noten van een symfonie vergeet die ik ooit zo goed kende.
En diep vanbinnen knaagt de echte angst. Niet om dood te gaan, maar de angst om niet meer gezien te worden als de man die ik ooit was. Dat de wereld om mij heen op een dag zal besluiten dat mijn woorden niet meer meetellen, dat mijn gedachten te warrig worden om serieus genomen te worden. Dat ik eindig als een kind, onmondig, niet meer in staat om mijn eigen gedachten en verlangens te uiten, terwijl de wereld om me heen denkt dat ik er niet meer toe doe.
Hoe lang nog, vraag ik me af, voordat mensen me aankijken met medelijden in plaats van met respect? Hoe lang nog voordat mijn woorden verward klinken, en men me wegwuift, zoals je een klein kind geruststelt zonder echt te luisteren? Het is niet de dood die me bang maakt. Het is de dood van mijn waardigheid, mijn stem, mijn plaats in deze wereld.
Ik wil niet zomaar verdwijnen. Nee, zelfs in de duisternis van mijn aftakelende geest zoek ik naar betekenis. Elke dag nog, elke ademtocht, probeer ik vast te grijpen aan wat ik ben, wat ik was, en wat ik wil achterlaten. De lach van Mr. Willy klinkt nog steeds door, al vergeet ik soms waarom ik lach. De geur van regen op de aarde prikkelt mijn zintuigen, ook al moet ik mezelf eraan herinneren dat het regen is. Dit zijn de schatten die ik koester, de bewijzen dat ik hier nog ben, dat ik nog besta. Dat ik leef, zelfs nu mijn grip op het leven soms losser wordt.
Zoals de bomen hun bladeren verliezen, maar hun wortels diep in de grond verankerd blijven, zo wil ik dat mijn herinneringen en mijn wezen blijven bestaan, zelfs als mijn begrip vervaagt. Ik wil niet wegdrijven als een stuurloos schip, maar mijn laatste hoofdstuk met een zekere waardigheid schrijven, wetend dat ik altijd iemand ben geweest. Dat ik nog steeds iemand ben.
Dus lieve toekomst, alsjeblieft, als je er bent, vraag ik je één ding: neem me mee met mijn waardigheid intact. Laat mij mijn woorden spreken, zelfs als ze soms niet meer helemaal logisch zijn. Laat mij voelen dat ik er toe doe, dat ik niet verdwijn voordat het licht echt uitgaat.
Laat mij waardig blijven, zelfs als ik niet meer altijd weet hoe ik mijn plek moet vinden.
------------------
Nou, we zitten echt nog niet in een hoekje te huilen hoor, maar de diagnose van vasculaire dementie is vorig jaar gediagnosticeerd : Plekken in m'n hoofd met verminderde hersenactiviteit" zoals ze het zeiden.
Tot hiertoe vallen de geheugenproblemen nog wel mee, niet erger dan een chemobrein zeg maar, maar ik weet niet wat de toekomst brengt. En ik voel de achteruitgang.
Bloggen gaat gelukkig nog prima, maar gewoon converseren, chatten, de fijne nuances in een gesprek begrijpen, dat wordt moeilijker .
Maar het is nog niet zo erg dat de buitenwereld zich vragen gaat beginnen te stellen, dus ik hou het stil. Zelfs Mevr. Willy weet van niks. En hopelijk blijft dat nog heel heel lang zo.
Maar hier op het forum moest het me toch wel even van het hart.