Chaos in je hoofd. Je wordt gepakt waar het pijn doet, ergens diep van binnen, in dat grijze gebied waar angst en onzekerheid elkaar afwisselen. Mentaal brokkel je meer en meer af. Het gaat met vlagen. Hormoontherapie is de boosdoener, maar dat je dat weet helpt je geen bal vooruit.
En gisteren was ie nog even naar de prikzuster geweest. PSA is terug gestegen. Van 0.13 naar 0.16. Nog niet in de gevarenzone, maar genoeg om te weten dat de wittebroodsjaren geleidelijk voorbij zijn. Hij heeft al 3x uitstel gekregen door stereotactisch bestralen, maar dat kan niet eindeloos herhaald worden.
En diep vanbinnen groeit de angst voor dementie. Een ongrijpbaar monster dat elke dag een klein stukje van je afpakt. En je voelt het. Steeds meer.
Mevr. Willy wuift het nog weg. Ze noemt het 'chemobrein' of zegt schamper dat hij altijd al verstrooid en vergeetachtig was. Maar je weet wel beter. De scherpe kantjes van je geest worden bot, de grip op de realiteit brokkelt af, beetje bij beetje. En Mevr. Willy begint het te merken, dat kan hij voelen. Hij ziet het in de manier waarop ze naar naar hem kijkt, de manier waarop ze reageert. Een illusie dat hij het stil kan houden. Maar d'r wordt niet over gesproken. Want waar gaat dit heen? Zij weet het niet, hij weet het niet. Het is alsof ze met z’n tweeën op een rand staan, en niemand heeft een kaart voor het onbekende terrein dat voor hen ligt.
Schrijven heeft hem altijd geholpen. Bloggen was zijn uitlaatklep, zijn manier om even orde te scheppen in zijn gedachten en gevoelens. De reacties van anderen gaven hem altijd de nodige steun en erkenning. Maar de laatste tijd voelt het anders. Het lijkt alsof reacties, steun, waarderingen vaker uitblijven, dat hij het contact met lotgenoten wat verliest. Het bloggen kost hem bovendien steeds meer tijd en moeite, energie die hij eigenlijk niet meer heeft.
Het lezen van andermans blogs, erop reageren, wordt ook steeds zwaarder. De pijn en het verdriet van anderen, het hoort erbij op een forum als dit, maar het raakt hem nu harder dan ooit. Je voelt je overweldigd door de verhalen van achteruitgang, van verlies. Waar je vroeger steun bood, of toch probeerde, zak je nu zelf weg in een moeras van gevoelens die je niet kan verwerken.
Stoppen dus. Met alles
Maar toch… hoe vaak heeft hij al niet gezegd dat hij ermee wil stoppen? Stoppen met schrijven, stoppen met lezen, gewoon afstand nemen van alles en iedereen. Proberen nog even een normaal leven te leiden, zonder de constante confrontatie met wat hij zelf voelt aankomen. Gewoon struisvogelen.
Maar de realiteit is dat hij dit forum niet kan missen. Zonder dit valt hij in een zwart gat. Het is een balans die hij niet langer weet te bewaren.
Dus ja, hoe nu verder? Geen idee.
Deze week gaat ie zich even losmaken van alles, een korte vakantie. Binnen een paar uurtjes vertrekken we. Afstand nemen, een adempauze inlassen, de chaos in zijn hoofd wat laten bezinken. Misschien, hopelijk, helpt het om weer wat helderheid te vinden, de antwoorden te geven die ie zo nodig heeft, maar dat moet nog blijken.
Voor nu is het even stilte. Stilte in het hoofd, dat nog steeds draait, maar nu even op de achtergrond.