ZOMERREFLECTIES

Gepubliceerd op 22 september 2024 om 13:51

En nu zijn we d'r toch een weekje tussenuit geweest..Even de boel resetten, wat frisse lucht in de mallemolen van Mr. Willy. Het soort vakantie waarbij je niet denkt aan morgen, of aan ziekenhuizen met die typische geur van ontsmettingsmiddel. Nee, dit keer waren het rustgevende wandelingen, in de bossen van Fontainebleau, onder een perfect blauwe hemel. De zon deed wat ze moest doen—de gedachten lichter maken.

Maar, zoals altijd als je even niet oplet, sluipt dat kankerspook toch weer binnen. Die mooie momenten tijdens het wandelen, dat prachtig vergezicht, die oude ruïne waar je, ondanks de hulp van Google Maps, uren hebt liggen dwalen vooraleer je het gevonden hebt, het is dán dat Mevr. Willy stilletjes haar hand op mijn arm legt, haar ogen vol tranen. "Misschien is het de laatste keer dat..." Ze hoeft- het zelfs niet uit te spreken. We weten allebei wat ze bedoelt. We weten dat er een onuitgesproken tijdbom tikt, maar daarover zwijgen we dan maar weer—voor nu.

Maar, zelfs in die stilte, is er de ruimte om je gedachten op een rijtje te zetten. Die wandelingen brengen een soort van bezinning. Want eens te meer voel ik dat, waar ik mijn heling vind in het schrijven, in de blogs, en in de gesprekken met lotgenoten, Mevr. Willy dat niet doet. Haar verdriet sluimert en vindt geen uitweg, niet zoals bij mij.

En dat zet eens te meer aan het denken. En dat gaat altijd dezelfde richting uit. Tijd om mijn prioriteiten te herzien. Minder bloggen, minder kanker.nl, meer tijd samen doorbrengen zonder de constante aanwezigheid van dat kankerspook. Struisvogelpolitiek, zouden sommigen zeggen, maar misschien is dat precies wat we nu nodig hebben. Niet dat het bloggen ooit helemaal zal stoppen — onmisbaar, dat blijft het. Alleen, iets minder.

De site blijft voor mij een toevluchtsoord, een plek van herkenning en troost. Maar het leven buiten dat platform roept ook. Tijd om een balans te vinden. En misschien, heel misschien, kan het struisvogelen ons wat lucht geven, voor de tijd die we nog hebben.

Ja, ik denk dat we daar maar eens mee gaan beginnen.