En terwijl de wereld buiten het raam al terug grijs ligt te kleuren, zit Mr. Willy daar weer, achter zijn oude, zoemende computer. Die machine, zijn metgezel door de jaren heen, luistert altijd geduldig, nooit met een oordeel, en geeft hem de ruimte om na te denken. Hij staart naar het scherm, alsof daar misschien toch een antwoord zou opduiken op de vragen die hij niet hardop durfde te stellen. Vragen over de toekomst. Over het leven in 2040, waar ie recent nog een blog over gemaakt had. Tegen die tijd zou hij 85 worden, tenminste als ie dan nog zou leven, want die kans is wel uiterst klein .Maar of ie dan echt gelukkig zou zijn ......
De wetenschap, die zal vast en zeker wonderen verrichten. Veel kans dat kanker tot iets triviaals is gereduceerd, een chronische kwaal die je kan controleren. Gentherapie, immunotherapie, gepersonaliseerde behandelingen — alles binnen handbereik.
Maar niet voor iedereen. Want de prijs zal hoog zijn. Onbetaalbaar voor velen. En al nu hoor je stemmen luider en luider worden, die zeggen dat mensen boven de 75 geen volledige behandeling meer zouden moeten krijgen. Geen ziekenhuisopnames, geen dure operaties, geen pogingen meer om het leven wat verder te rekken.
Alleen nog zorg om de laatste momenten wat draaglijker te maken.
En de mensen worden ouder, meer en meer zorgbehoevend. Grote tekorten dreigen. Te weinig woonzorgcentra, te weinig personeel, te weinig financies De technologie zal het overnemen, AI gaat de gesprekken voeren en robots zullen de handen uit de mouwen steken . Dat beeld wordt steeds duidelijker. Dokters die plaats maken voor algoritmes. Geen zachte handen meer die je pols voelen, geen ogen die je aankijken met begrip. Alleen een scherm, waarin een computergestuurde arts je klachten zonder enige empathie beoordeelt. Je leven teruggebracht tot cijfers en tabellen.
En wat blijft er dan nog over voor je ?? Een beetje comfort op de bank, kijken en luisteren naar vogels die je niet meer echt kan horen of zien omdat je zicht en je gehoor je langzaam verlaat?
Want leven, dat is niet alleen maar ademen, of simpelweg de dagen aftellen. Nee, écht leven, met betekenis, met warmte — daar gaat het om. Maar wat als die warmte verdwijnt? Nu al zijn er artificiële huisdieren waar je interactief mee kan communiceren, nu al heb je rusthuizen waar , bij gebrek aan personeel, verzorgingsrobots gebruikt worden. Wat als je gevangen zit in een lichaam dat de dagen doorloopt, omringd door technologie die zorgt dat je blijft bestaan, maar zonder de essentie van leven?
En die gedachte, die koude realiteit, maakt hem angstig. Niet omdat hij bang is voor de dood, nee, die heeft hij allang in de ogen gekeken. Maar het idee dat je zou voortleven zonder écht te leven. Eindigen in een kale kamer, met robots die in stilte hun werk doen. Geen gesprekken meer, geen aanrakingen. Alleen nog machines die zorgden dat je doorleeft, maar dat leven zelf... dat zou allang weg zijn.
Nou, misschien loopt het allemaal niet zo'n vaart . En 2040 is nog veraf. En hopelijk zal hij toch nog een aantal jaren achter zijn computer zitten, al is het dan wat krommer en krakkemikkiger, met een geheugen dat hem meer en meer in de steek laat. En zolang hij zijn gedachten, zijn angsten en vreugden kan vastleggen in de eindeloze ruimte van het internet, wel dan leeft hij .Misschien voor altijd, misschien om te vervagen. En misschien zal hij op dat moment kunnen glimlachen om de zorgen die hij nu heeft.
Want als er één ding was dat ie geleerd heeft, dan is het dat de toekomst nooit precies zo loopt als je denkt.