Een van de vele talenten—nou ja, 'talenten'—van mevrouw Willy is haar onstuitbare drang om alles te bewaren wat haar pad kruist. Als een ekster op zoek naar glinsterende schatten, verzamelt ze elk papiertje, elk prulletje, elk stukje verleden dat maar enigszins betekenis heeft.
Achter in de tuin staat het werkhuis, ooit bedoeld voor Mr Willy als toevluchtsoord voor zijn creatieve uitspattingen, maar inmiddels getransformeerd tot een kathedraal van rommel. Honderden dozen stapelen zich op als de torens van Babel, rekken buigen onder het gewicht van vergeten schatten, twee verdiepingen hoog reikend naar de hemel.
Oude schoolrapporten van zoonlief—die nooit een voldoende haalde voor opruimen—liggen naast speelgoed dat allang het zwijgen is opgelegd door verroeste batterijen. Afgedankte huisraad, sierspulletjes die ooit het toppunt van mode waren, kleren die zelfs de motten links laten liggen; je kunt het zo gek niet bedenken of het ligt wel ergens stof te verzamelen in een bananendoos.
Gelukkig dat Mr Willy nog een bezige bij is, anders had ze hem ook allang opgeplooid en netjes opgeborgen. Nou, hij sjeest wel rond als een oude fiets met piepende ketting, maar hij doet het nog.
Kortom, een doolhof van herinneringen, een labyrinth waarin Ariadne haar draad allang is kwijtgeraakt, en waar Mevr Willy geen afstand van wou doen.
Maar na jaren begon haar besef te dagen dat het anders moet. We worden oud, krakkemikkig als een kast met losse scharnieren, en de klok tikt onverbiddelijk voor meneer Willy. En om mevrouw Willy of zoonlief op te zadelen met al die rommel, dat is geen stijl.
Met pijn in haar hart werd dan vorige week beslist tot de ultieme schoonmaak
Maar , hoe begin je d'r in hemelsnaam aan, een berg dozen , die hoger reikten dan de Alpen.
Uiteindelijk 4 stapels gemaakt
De eerste stapel was makkelijk: spullen waar ratten en muizen zich in de loop der tijd tegoed aan hadden gedaan. Pff, je zou denken dat ze all-you-can-eat buffet hadden georganiseerd in onze afwezigheid. Papier, textiel, touw , aangevreten alsof het spaghetti . Zelfs stukken zeep waren niet veilig voor die beesten. En nooit geweten dat ratten zo'n dikke drollen konden produceren, én stinken. Nou, daar weet Zweef wel meer van.
Een stapel die linea recta naar het containerpark ging, een laatste rustplaats voor de door knaagdieren geterroriseerde objecten. Twee volle vrachten met dat campertje.
De tweede stapel bestond uit alle mogelijke prullaria, een bonte verzameling van spullen die ooit het daglicht hebben gezien maar nu hun glans verloren hadden. Denk aan plantenhangers, vergeelde boeken, en die ene lamp in de vorm van een flamingo. Alle mogelijke huisraad een hoop oude juweeltjes waar grootmoeder nog gelukkig mee zou zijn. Weg ermee: perfect materiaal voor de kringloopwinkel, waar ze hopelijk een tweede leven zouden krijgen in de handen van een of andere andere verzamelaar met een excentrieke smaak. 4 volle vrachten waren er nodig
De derde stapel deed de ogen van Mevr Willy glinsteren als diamanten. Dit waren de "betere siervoorwerpen", dingen die volgens haar nog een fortuin waard waren. Oude porseleinen poppen, vintage serviesgoed ,die antieke klok die al jaren stil stond maar vast door een liefhebber kon worden opgeknapt., een heuse olielamp die Mr Willy nog heeft weten branden bij zijn grootouders, enz, enz .10 volle dozen zijn het nog, goed voor een eeuwigdurend avontuur op Marktplaats en Tweedehands, waar ze haar onderhandelingsvaardigheden kon aanscherpen en een aardige cent kan verdienen, tenminste dat denkt zij toch.
En dan was er de vierde stapel: de "vergeten schatten" waar mevrouw Willy onder geen beding afstand van wilde doen. Haar trouwkleed—dat, geloof het of niet, nog altijd past— een kostbaar relikwie. De oude liefdesbrieven van Mr Willy, waarmee hij destijds haar hart had veroverd (zo zie je maar, zelfs toen schreef hij al). En hopen herontdekte prullaria ( lees rommel, maar dat is wel de hoogstpersoonlijke mening van Mr Willy) die absoluut opnieuw een plaatsje in huis moesten krijgen.
Pfff, goed dat het achter de rug is. Zoonlief zal er blij mee zijn; een hele hoop werk minder voor hem wanneer wij er niet meer zijn. Maar 't is een zware week geweest. Dagen van sjouwen, sorteren en slepen, trap op, trap af met al die loodzware dozen. Spierpijn, zoals ze zeggen, op plekken waarvan je dacht dat ze al lang waren afgestorven.
En toch… ondanks de vermoeidheid en die zeurende rugpijn, was het ergens ook mooi. Tussen het stof en de spinnenwebben, tussen de muizenkeutels en vergeelde foto’s, hebben we herinneringen opnieuw beleefd, kleine stukjes van ons leven herontdekt. Hoe ouder we werden, hoe meer lagen we hadden opgebouwd, als de ringen van een oude boom. En ja, mevrouw Willy, met haar krakkemikkige lijf, waagde zelfs nog een paar danspasjes toen we haar trouwkleed vonden. Even voelden we weer de jeugdige verliefdheid van toen.
Maar het is ook met een zekere droefenis dat ik naar die lege plekken in het werkhuis kijk. Want al is het fijn dat het klaar is, was absoluut nodig, toch voelt het alsof we een heel stuk van onszelf hebben losgelaten, een stukje van wie en wat we ooit waren.
50 jaar huwelijksherinneringen, weg naar de kringwinkel en weg naar het containerpark.......