Duizenden boeken had Mr Willy: een oogst van zestig jaar lezen en verzamelen. Geen zware kost of ingewikkelde filosofie voor hem. Nee hoor, gewoon fictie waar de held glanzend en moedig is, en de slechterik zo zwart als roet. Aan het einde van elk avontuur moest de goede overwinnen, met de liefde van zijn leven in de koffer kruipen en/of, op zoek gaan naar een nieuwe schurk die hij in het volgende boek wel zou doodmaken. Want die oude grote slechterik? Die moest sterven, zo bloederig en pijnlijk mogelijk en liefst na een lang en heroïsch gevecht.
Dát soort boeken dus.
Boeken lagen overal in huis verspreid: naast zijn bed in de slaapkamer, op het kastje naast het toilet, op zijn bureau. Zelfs in de auto, op de passagiersstoel, lagen ze opgestapeld. Wachtte hij één minuut voor een rood licht, dan dook hij snel in zijn boek. Zijn leven was een doorlopend verhaal van boeken lezen
Maar het grootste deel van zijn schat bevond zich in de kelder. Zo'n 120 lopende meters aan rekken, volgepropt met boeken. Het was zijn eigen kleine ondergrondse bibliotheek.
Maar dingen veranderden. Chemobrein, noemden ze het. Als ie nu een boek las en de volgende dag verder wilde gaan, was ie vergeten wat er aan het begin stond en moest ie opnieuw beginnen. Een platenspeler die in dezelfde groef blijft hangen, zeg maar. Handig en goedkoop zou je denken: met een paar boeken kan je de rest van je leven doen. Maar zo voelt het niet. .
En nu worden de resterende hersencellen van Mr Willy gebruikt voor kanker.nl: bloggen, appen, boekjes schrijven en meer van die dingen. En dus, afgezien van het feit dat boeken lezen te moeilijk werd, was er gewoon geen tijd meer. De boeken die ooit zijn wereld vormden, stonden nu te verpieteren in bananendozen, zo'n honderd in totaal.
En, een paar weken geleden was er samen met Mevr Willy besloten tot een grote schoonmaak in zijn werkplaats, waar dus ook de oogst van vijftig jaar huwelijk was verzameld. Het meeste ging naar de kringloopwinkel.
En toen is en passant ook een groot deel van zijn boeken weggedaan.
En de laatste dertig dozen zijn eergisteren opgehaald.
Weer een hoofdstuk afgesloten, het einde van een tijdperk.
Maar niet alles is weg. Dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen.
In zijn jeugdjaren was Mr Willy een fervente liefhebber van sciencefiction. Asimov, Heinlein, Van Voght, Bradbury, Herbert—namen die, nog altijd, klinken als muziek in zijn oren. Die boeken, ettelijke honderden, en zowat 1000 gelijkgestemde tijdschriften, die heeft hij gehouden. Ze staan nog netjes op schabben gestapeld, trouwe wachters van zijn verleden.
En nu wordt de vrije ruimte in de kelder gebruikt als voorraadkamer, en daar komt ie dus nog heel dikwijls. En dan loopt ie langs de rijen boeken, veegt voorzichtig het stof van de kaften en mijmert wat. Over verre sterrenstelsels en epische veldslagen in de ruimte, over helden en schurken, en over hoe sommige verhalen nooit echt eindigen, maar altijd een plek vinden in ons hart.
Herinneringen over tijden waarin de toekomst oneindig leek en elke dag een nieuw avontuur bood.
Nou ja, 't zal wel gewoon zijn dat Mr Willy een dagje ouder wordt en dan wordt ie soms wat melig. Die goede oude tijd, je weet wel ....