Nou, Mr Willy kijkt best veel Netflix. Weinig films, dat aanbod valt tegen. Maar wel series : acties, romantiek, Sc-Fi, verhalen die je uur na uur meetrekken in hun wereld.
En nu heeft hij een nieuwe ontdekking gedaan: "New Amsterdam", een doktersserie. 5 seizoenen, waarvan ie nu juist het eerste seizoen heeft uitgekeken.
Het verhaal is oud, zo oud als de straat zeg maar. De hoofdpersoon, Max Goodwin, is een jonge, idealistische arts die als medisch directeur wordt aangesteld in een openbaar ziekenhuis in Amerika. Hij heeft van die ogen die continu een zachte glans dragen, alsof ze net gehuild hebben of ieder moment kunnen gaan stralen. Ogen die in no-time niet alleen de harten van zijn personeel en patiënten veroveren, maar ook die van de kijker. Het zijn niet zijn woorden alleen, maar de manier waarop hij luistert, begeleidt en zorgt, waarop ie meevoelt, die je doet geloven in zijn missie.
Want terwijl de wereld draait in het teken van hoge zorgkosten, behandelt Max iedereen. Niet alleen de verzekerden of de betalende patiënten, maar ook, en misschien juist vooral, de mensen zonder papieren en zonder geld. Dat botst met de directie, die winst boven welzijn plaatst. Je kunt de spanning bijna voelen tintelen in de gangen van het ziekenhuis, als een onzichtbare elektrische draad die tussen de behandelkamers, liften en kantoren is gespannen. En toch blijft Max op zijn pad, vastberaden.
Natuurlijk, het is een dokterssoap, vol operaties, hectische toestanden en veel bloed. Maar de echte kracht zit in de menselijke relaties. In de stilte tussen twee ademhalingen, de tedere aanraking van een hand op een schouder, de blik die meer zegt dan alle behandelplannen samen. Het is een tranentrekker, ja, omdat het de kwetsbaarheid van het mens-zijn blootlegt.
En dan is er Max’ geheim in het volle licht: keelkanker. Een rode draad door het eerste seizoen, een herinnering dat zelfs de helden van dit verhaal met dezelfde onzekerheid kampen als de patiënten die zij behandelen. Het raakt je, juist omdat je zelf ook kanker hebt . En de manier waarop het gebracht wordt - de behandelingen, de angst, de onzekerheid, keuzes die je moet maken, de pogingen om door te gaan, over hoé ermee om te gaan, hoe het te vertellen aan je geliefden, hoe lachen wanneer het eigenlijk te pijnlijk is- maakt het allemaal zo echt, zo indringend, zo herkenbaar
Max’ kanker is niet voortdurend op de voorgrond aanwezig, maar als kijker voel je hem op de achtergrond ademhalen. In de stille momenten, wanneer hij alleen in zijn kantoor zit, of slecht nieuws berichten moet brengen. In die scènes waarin hij even de dappere glimlach laat varen en het gewicht van zijn strijd zichtbaar wordt in zijn ogen. Het is de wetenschap dat het leven broos is, dat tijd niet onbeperkt is, die hem drijft om alles uit elk moment te halen. Het maakt dat hij zich vastklampt aan menselijkheid, aan hoop, aan liefde—want daarin schuilt de kracht die hij nodig heeft om zelf te blijven vechten.
Er is één scène die blijft hangen: Max in een kring met andere kankerpatiënten, die hun ziekte verslaan met humor. Ze geven er bijnamen aan, spelen ermee, maken grappen. Max kan het niet aan, loopt weg, omdat de waarheid zo dicht op zijn huid zit dat hij niet weet hoe ermee om te gaan.
En daarin schuilt de harde, eerlijke werkelijkheid: dat wij, kankerlijers, heldendom niet zomaar even uit de mouw schudden maar personen zijn die worstelen, voelen, en vooral heel erg menselijk zijn.
En die waarheid, voor velen van ons toch zo herkenbaar, en hier subliem vertolkt, raakte Mr Willy, als kijker, tot in zijn kern.