Kerstmis staat weer voor de deur
En nou is Mr Willy niet bepaald een diepgelovig man. Het idee dat er daarboven iemand alles zit te bedisselen, te gek om los te lopen. Maar toch, deze tijd van het jaar zet hem weer aan het denken.
Dit feest, ooit met een diepgewortelde heilige kern, vol warmte en betekenis en devotie is verloederd, bestaat niet meer, vervangen door een commerciële gloed. En waar eens de kerken de ziel van de gemeenschap droegen, wordt er meer en meer gekozen voor hedendaagse invullingen, zonder oog voor het verleden.
Recent nog is in Lovenjoel, een deelgemeente van Bierbeek, de voormalige kerk van het Salve Mater-domein omgebouwd tot een wellnesscentrum. Dit centrum omvat een verwarmd binnenzwembad van 16 meter lang, een fitnessruimte met moderne apparatuur, een sauna, douches en kleedkamers
En daar heeft Mr Willy toch maar toch even moeite mee. Want wijwater zal er wel niet in de kuip zijn, dus veel geneeskracht voor ons, kankerlijers, zal je d'r wel niet in terugvinden. en als ie dan bedenkt hoe ie vroeger in deze kerken, bij dove en minder dove paters, zijn zonden van onkuisheid kwam witwassen, terwijl diezelfde kerk nu wordt opengesteld voor alle mogelijke attributen, die nauwelijks of helemaal niks verhullen, tja .....
In Nederland zijn al kerken omgevormd tot croissanteries. Nou, 't zal er op zondagmorgen ook wel erg druk zijn, net zoals vroeger, toen het eigenlijk ook met het breken des broods te maken had . Misschien zit in die ‘croissanterie’ wel ergens achter een pilaar een heimelijke pater, die de halve maantjes tersluiks besprenkelt met écht wijwater, zodat de verbruikers achteraf onbewust toch nog een hoop aflaten en genaden tot zich nemen.
Een andere kerk werd een luxe discotheek, en daar zingen ze dus van “Leve onze God en hij mag er wezen,” en nog een andere werd een supermarkt.
Maar ja, God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen. Dus ook op de supermarkt tussen de bloemkool en de aardbeien, en tenslotte waren de hosties van vroeger toch ook al ‘witte producten.’
Nou, de moderne tijd, zeg maar.
Maar Mr Willy heeft die andere tijd nog gekend.
Met die volle kerken, waar de gewijde Latijnse gezangen door de gewelven zinderden, bij trouw, geboorte en dood.
Met die witte nachten van Kerstmis, met heel veel licht. Zoveel licht, dat je er warm van werd. Want in die kerken van vroeger brandde nog geen vuur, geen CV. Maar het hart van de mensen was warm, en je had ergens een centraal verwarmde vroomheid ingebouwd, waarbij je de kou vergat. En met die kaarsen en al dat zilver was de kerk vol lovertjes van licht, en dat deed ons een beetje aan de hemel denken.
Dat is dus nu discomuziek geworden met Madonna, Michael Jackson en Prince...
Of zijn die ook al voorbij, want nu had ie ergens nog zo'n spreuk gelezen : “Si ça marche, c’est démodé.” ( als iets goed, is het voorbijgestreefd)
De eeuwigheid bestaat niet meer, die hebben ze al lang afgeschaft. Dat is alleen nog een zoethoudertje voor de naïeven, en de ouwe knarren, die nog een ziel hebben met een lange, warme, flanellen onderbroek en die nog geloven in het hiernamaals, een katholiek of een ander, de Ganges of Lourdes. Als het water maar heilig is.
En toch, als die ongelovige Mr Willy terugblikt op die andere tijd, die van volle kerken, verzengend Latijns gezang, zilver dat fonkelde in kaarslicht en harten die warm werden zonder kachel, dan voelt hij iets van respect opborrelen. Niet zozeer voor het idee van een God die alles regelt, maar voor de oprechte toewijding en het geloof van anderen. Misschien was het vroeger niet beter omdat alles bleef zoals het was, maar omdat er meer samenhang, devotie en eerlijk streven naar iets hogers bestond.
En in dat stille besef van de nakende Kerst kijkt ie toch met een vleugje achting naar wie , in deze tijd, nog echt gelooft en koestert wat ooit zo vanzelfsprekend leek.