Die zeswekelijkse PSA controle van Mr Willy, die heeft iets magisch: 6 weken ben je de rust zelve, zo kalm als een Boeddhabeeldje. Maar dan, na die prik, loop je nagelbijtend rond, de seconden aftellend , je medisch dossier om het halfuur raadplegend, tot aan het uur van de waarheid.
Maar de vorige keer ging het grondig mis. Het labo, normaal gezien toch een tempel van precisie, leverde hem een resultaat af dat zo de paniekknop indrukte. Hoog, veel te hoog! Zoals ie eerder zei: een raket die de lucht inschoot.. Hij zag zichzelf al op een wit kussen liggend, de kist halfdicht, familie en vrienden in een kring errond, met rode ogen en druppende neuzen. De rouwkaarten lagen in gedachten al klaar, het uitvaartmenu samengesteld , vegasoepje vooraf, voor wie toch nog trek had.
Doch, toen, na een week van morbide mijmeren, kwam er een nieuw steekspel met de naald, en het contrast kon niet groter zijn: De witte engelen in het labo hieven nu een ander lied aan: van. Van “gaat u maar uw zwarte pak bestellen” naar “oeps, vergissing, u kunt dat begrafenisensemble weer achterin de kast hangen”. De cijfers stonden deze keer weer zo stabiel en geruststellend als een goed onderhouden tuinkabouter.
Maar laat Mr Willy nu, met zijn herwonnen levensvreugde, plots tóch een beetje verontwaardigd zijn. Op een eerste, kort berichtje via hun contactformulier kwam geen reactie. En dan had ie hen toch een mail gestuurd, niet agressief, maar wel doordrenkt met het pittige aroma van onvrede. Hij vroeg op zijn eigen manier: “Lieve labomensen, hoe zou ú zich voelen na zo’n mentale uppercut? U zou toch denken dat ik recht heb op iets méér dan een schouderophaal?”
En ze reageerden! Oh, jazeker. Met excuses en... een financiële tegemoetkoming. De kosten van het tweede onderzoek , zo’n 13,5 euro, worden netjes teruggestort. Nu is 13,5 euro niet de jackpot, geen koffer met goudstukken, maar het principe telt.
Het is de betekenis achter het bedrag: een klein gebaar, een sorry-bloemetje op de keukentafel. Iets waar de heren met hun witte jassen toch nog altijd de grootste moeite mee hebben.
En dat streelt Mr Willy’s hart net voldoende om weer wat vertrouwen te krijgen.
En voor het overige?
Op dit moment kan ie toch weer even rustig ademhalen, zonder dat ie naar z'n eigen begrafenis zit te koekeloeren, en dát is een onbetaalbaar gevoel.