Ook in de wereld van supersonische scanmachines en hoogtechnologisch ziekenhuis snufjes kan er toch regelmatig al eens iets in de soep lopen. Neem nu Zweef, die zich comfortabel op de tafel van het CT-scanapparaat had genesteld, net alsof ie in een hangmat aan de Zuiderzee lag. Maar juist toen ie rustig een dutje wou doen , besloot het ding er de brui aan te geven. En daar lag hij dan, in zijn blote bast, en volledig onthutst, wachtend op een technieker die maar niet kwam opdagen.
Mr Willy, ook altijd alert voor de grillen van de technologie, had meer geluk. Daar wisten ze het net op tijd. Klaar om te vertrekken naar de kliniek voor zijn PET-PSMA-scan, rinkelde de telefoon. "Meneer Willy, het spijt ons, maar het apparaat heeft kuren. Uw afspraak wordt uitgesteld."
Nou, echt ongelukkig was ie daar niet voor want 23 december, de dag voor kerstmis is eigenlijk niet de dag die je op je lijst zet voor een gezellig ziekenhuisbezoek (Alhoewel, zijn er daarvoor wel goede dagen ? ).
Maar vooral Mevr Willy was tevreden. Want na zo'n scan denkt die altijd aan al die radioactieve isotoopjes die door Mr Willy’s lijf aan het dwalen zijn. En dan krijgt die arme ziel zelfs geen knuffel meer, want zij vreest – zwaar overdreven natuurlijk – dat ze zelf groen gaat oplichten onder de kerstboom. En zoiets ziet ze niet zitten. Zeker niet tijdens de feestdagen.
Dus werd de grote scanavontuur uitgesteld naar 3 januari. Mr Willy in zijn nopjes, want zo kon-ie tijdens de kerstperiode in ieder geval nog ongestoord en vooral ongekleurd doorstralen in de armen van zijn geliefde Mevr Willy .Knuffelen geblazen dus.
Maar nu het vervolg op 3 januari , want het moest er dan toch van komen: Mr Willy die fruithappend en goedgemutst rond de middag de kliniek binnenstapt. Niks aan de hand, zou je denken. Maar wat bleek? Ofwel hadden ze er een bezuinigingsronde van heb-ik-jou-daar doorgeduwd, ofwel was iedereen z’n achterneef die dag ingepland voor een scan. Een inhaalbeweging zeg maar.
Hoe dan ook, de vorige vier keer kreeg Mr Willy na z’n portie isotopeninjectie een eigen knus kamertje, met een heerlijke relaxzetel waar je zalig kon wegsoezen. Beetje dimlicht erbij, muziekje op de achtergrond en rustig een uurtje wachten tot je in de grote zaal mocht.
Maar helaas, dit keer trof hij een kamertje dat je nog het best kon vergelijken met een wat uit de kluiten gewassen bezemkast. En dat niet alleen: hij moest er de ruimte delen met twee anderen, die er al even ‘gezellig’ bij zaten. Nou ja, ‘zitten’ is een groot woord. Ze kregen allemaal zo’n mismeesterd stoeltje , dat iemand in een vlaag van verstandsverbijstering de weidse naam "zetel" gegeven had. Van ontspannen was geen sprake: na een kwartiertje kreeg je al rugpijn en zere billen.
Blij dat ie na een uur onder de scan kon.
En daar valt nog niet veel over te vertellen.
De de foto's waren diezelfde dag al beschikbaar op zijn medisch dossier. Daar heeft Mr Willy uiteraard eens goed naar gekeken en nu vreest ie toch dat er ergens in de lymfe een nieuwe uitzaaiing zit.
Nieuwe uitzaaiingen bij een PSA van slechts 0.17 ?????
Godverdegodverdegod ........
Nou, het verslag van de radioloog was er nog niet bij, dus misschien, heel misschien vergist Mr Willy zich wel
Wordt vervolgd