En nou hadden we gisteren nog PSA laten prikken, een cijfertje dat belangrijker lijkt te zijn geworden dan het saldo op je bankrekening. De uitslag: van 0.17 naar 0.21, op dik drie weken tijd. De medische wereld haalt er de schouders over op. "Is nog heel laag," zeggen ze, "en beneden de 2.0 doen we geen moeite."
Maar Mr Willy weet wel beter. Die PSA mag dan nog laag zijn, het is een klimrek. En als je een klimrek ziet, weet je dat er geklommen gaat worden. Wachten, zoals de heren dokters adviseren, doet hij niet. Als je de vijand in de verte ziet naderen, ga je niet eerst een kopje koffie drinken.
En alsof dat nog niet genoeg was, viel gisteren ook het verslag van zijn laatste PSMA-scan binnen. Het voelde als de uitslag van een examen, maar dan eentje waarin geen cijfers staan, alleen plekjes. En jawel, daar waren ze: twee nieuwe uitzaaiingen rond het schaambeen. Pestkoppen die zonder uitnodiging zijn rust komen verstoren.
Maar het echte slechte nieuws zat in de prostaatloge. Het gebied waar zijn prostaat ooit als een vorst regeerde, blijkt opnieuw gekraakt te zijn door de kanker. Een slechte huurder die je dacht te hebben uitgezet, maar die stiekem een reservesleutel bleek te hebben.
Morgen ziet hij zijn uroloog weer, maar ie had er al mee gemaild en de oplossing ligt al op tafel: bestralen. Het is niet de eerste keer dat hij op zo’n tafelblad ligt met zijn achterwerk half ontbloot, terwijl een machine als een sciencefictionwapen zijn werk doet. Het heeft eerder geholpen, en het zal nu ook weer z’n werk doen.
Binnenkort zit hij dus weer bij de radioloog, afspraken maken, plannetjes smeden. En dan, hop, de microgolf in. Hij stelt zich al voor hoe die kleine gluiperds, die zich nu nog liggen te verkneukelen, zich straks kapot zullen schrikken als de stralen hen genadeloos treffen. Hun feestje wordt wreed afgebroken, en dat is precies de bedoeling.
En zo krijgt hij hopelijk weer een paar maanden rust. Een paar maanden waarin hij zijn joggingrondjes kan blijven maken, zijn blogs kan blijven schrijven, en bovenal, waarin hij Mevr Willy kan blijven plagen met zijn halfslachtige humor.
De strijd is nooit voorbij en vroeg of laat zal ie wel het loodje leggen, maar voorlopig kan ie die kleine rotzakjes nog altijd een koekje van eigen deeg geven.
En zolang ie dat kan, schijnt de zon, nee toch?