Gisteren was ze er weer, de prikster van dienst! Twee keer per week verschijnt er zo’n naaldzwaaiende fee in de dokterspraktijk. Altijd een andere. Of misschien niet? Mr Willy zou het niet weten, want dat geheugen van hem is tegenwoordig net een Zwitsers kaaswinkeltje—veel gaten en af en toe een verdwaald brokje.
Maar goed, die priksters, dat is dus een bonte stoet. Sommigen hanteren de naald met de finesse van een beenhouwer op speed, terwijl anderen prikken alsof ze zijde borduren. En gisteren? Gisteren was het jackpot! Een engel met een naald. Mr Willy zag het gebeuren, hij zag de naald in zijn arm verdwijnen, maar voelde... niks. Echt niks. Een zaligheid waar menig vampier jaloers op zou zijn. Zelfs Mevr Willy, die aders heeft die zich gedragen als een pan overkokende spaghetti, kwam zonder kleerscheuren uit de strijd. Petje af!
Nou, het resultaat van dat geprik was best goed. PSA had weer een kleine sprong voorwaarts gemaakt. Van 0.16 naar 0.27 in drie maanden tijd. Geen paniek, geen sirenes, geen dokters die plots collectief hun koffietassen lieten vallen. Geheel volgens de verwachtingen, zo verzekerde de witte jassenclub me. En wie ben ik om hen tegen te spreken?
Volgens de radioloog, een man met het charisma van een bouwvakker, maar gelukkig met een goed stel hersens, blijft alles netjes binnen de marges. Zijn ( en mijn) filosofie? "Als het nog enigszins beschaafd stijgt, laten we het stijgen." Pas bij een PSA boven de 0.5 halen ze het grote geschut boven: een nieuwe PET-PSMA scan en eventueel stereotactische bestraling van die eigenzinnige oligometastasen. Het klinkt als een futuristische oorlogsstrategie, maar het betekent vooral dat ze met een nauwkeurig schietkanon die ongewenste etterbakjes te lijf gaan. Dat heeft in het verleden al en paar keer geholpen.
Aan de huidige stijgsnelheid zal dat ergens in de tweede helft van dit jaar nodig zijn. En dat betekent dat de abiraterone het toch bijna drie jaar heeft uitgezongen. En daar ben ik dus heel blij mee. Want in de wereld van de kankerbehandelingen is drie jaar een respectabele carrière. Een soort ambtenaar die zonder al te veel gedoe zijn pensioen haalt.
Dus ja, voorlopig geen paniek, geen drastische beslissingen, geen artsen die me ineens met bedenkelijke blikken aankijken. Gewoon doorgaan, een beetje joggen, een beetje bloggen, en om de zes weken die naaldfeeën trotseren.
Want zolang ze met een naald blijven zwaaien, al dan niet pijnloos, bestaan we nog.
En dat is voorlopig het enige wat telt.
Reactie plaatsen
Reacties