Lieve Ab
Vanmorgen ontving ik het droevige nieuws van Marianne over je heengaan. Voor mij en de anderen die je blogs volgden, was de onafwendbare voortgang van je ziekte al overduidelijk. De gestage achteruitgang, de groeiende lijst van klachten, de teruglopende zelfredzaamheid. En alhoewel je alles vertelde op je eigen unieke wijze, doordrenkt met een vleugje zoetheid en de nodige zelfspot, liet de onvermijdelijke realiteit zich al duidelijk aanvoelen.
Maar het is dan toch nog sneller gegaan dan verwacht, de combinatie van longkanker en een zware longontsteking bleek te veel voor je vermoeide lichaam. Je bent dan overleden op de manier die je wenste, in rust en vrede, omringd door je dierbaren. Een waardig afscheid.
Ik volgde je blogs nauwgezet, je brabbels waarin je vertelde over alles en nog wat, de dagdagelijkse dingen, familieperikelen, anekdotes, je culinaire prestaties, ook over je lichamelijke klachten enz, maar waarin, ondanks de humoristische ondertoon, je wijsheid, je levensvisie en je diepgewortelde geloofsovertuiging doorklonken . En daar heb je mijn grootste respect en bewondering mee verdiend. Je was een ware dienaar van God. Je pronkte niet met je roeping, maar die straalde gewoon door in al je woorden en daden.
Als iemand die zelf niet gelovig is, ben ik nooit aangetrokken geweest tot het geloof, maar als alle predikanten zoals jij waren, zou ik ongetwijfeld de meest toegewijde kerkganger zijn geworden in de hele gemeente.
Weet je Ab, je was een begenadigd kok, en daar was je trots op. In talloze blogs vertelde je over je culinaire prestaties, je meesterlijke creaties. Elke keer leerde ik wel iets bij.
En nu moet ik afscheid nemen, en dat doet pijn.
Maar ik troost me met de gedachte dat je nu te gast bent bent bij de grote baas, jouw baas.
En die kent jou, die weet af van jouw grote liefde voor het koken. En ik ben er zeker van dat die daarboven een heel bijzonder plaatsje voor jou heeft gereserveerd , ergens in de keuken , waar al je culinaire talenten tot zijn recht gaan komen en je naar hartelust kan kokkerellen. En elke keer Ab, als ik ergens ben waar het zo heerlijk ruikt, dan zal ik aan je denken, aan Ab, die daarboven, in die hemelse keuken, weer z'n gangen aan het gaan is.
Om maar te zeggen, vergeten worden zal je nooit.
Vaarwel, Ab.
Jouw afwezigheid zal een leegte achterlaten die moeilijk te vullen is
Willy