In de schaduw van mijn eigen pijn, waar kanker fluistert
draag ik mijn verdriet, terwijl mijn liefde luistert
mijn zorgen reiken verder dan mijn eigen leed
naar het diepe verdriet dat jij, mijn lief, vergeet
Hoe moet ik verwerken, hoe moet ik loslaten
de gedachte dat ik je achterlaat, mijn lief, zonder te praten?
jouw eenzaamheid, als een schaduw die ons scheidt
als ik ga, de leegte in jouw hart vermijdt
De zwaarste last, niet mijn eigen lijden
maar jouw tranen, mijn lief, die zullen glijden
ik voel de pijn van het onuitgesproken verdriet
terwijl ik worstel met mijn eigen strijd, mijn eigen niet.
Hoe moet ik je geruststellen, hoe geef ik je troost
als ik vertrek, en mijn stem wordt gedoofd
de eenzaamheid die je wacht, een afgrond van stilte
terwijl ik verdwijn, mijn lief, in de kilte
In de spiegel van mijn zorgen, zie ik jouw gezicht
machteloos, bezorgd, een hart dat zwicht.
hoe moet ik verder, wetend dat ik jou achterlaat
met een eenzaamheid die als een schaduw op je schouders staat?
Mijn liefde, mijn tranen, mengen zich in dit gedicht
Een echo van mijn angst, een fluistering in het licht
maar als ik vertrek, in de stilte van de nacht
onthoud dan de liefde, die altijd voor jou wacht