Nou Ab. Die deurpost was een moeilijke. Heb het hele ding wel 5x moeten lezen eer ik er iets van snapte.
Maar 't is me toch gelukt om het in een poëtisch kleedje te steken
Tientallen, misschien wel honderden malen per dag
lopen wij er gedachteloos langs, die deurpost, ach.
de deurpost, als een poort van lang vervlogen tijden
een gat in de muur waar levens zich lieten leiden.
Een stad van oude, verweerde stenen en straten
waar mensen elkaar ontmoeten, handelen en praten
Kooplieden en gildeleden, ambachtslui en meer
Stadsbestuur en schouten, schepenen met veel eer
Andere namen, andere tijden, andere dromen
toch lijkt de essentie van het leven hetzelfde te stromen
want zelfs in de politiek van deze huidige tijd
is het recht om geen standpunt in te nemen ons altijd
De oude stad en de gewelfde poort vervagen,
terwijl ik in de catacomben van het heden afdwaal, zonder vragen.
als een zombie door het leven gaand, zonder kleur, zonder vuur
in een wereld waar de morfine mij verlicht, heel puur.
Een zombie, ooit gebracht door diezelfde deurpost daar,
naast dat groen uitgeslagen stukje tarwebrood lag ik klaar.
als een eeuwig rustend verleden, zonder haast,
In deze tijd o zo vast, die als een oude ontbijtkoek smaakt
Dus denk ik nu, een zombie is niet wat het lijkt te zijn,
maar eerder een SnelleJelle, vergeten in de schaduw, o zo fijn
een herinnering aan een andere tijd, een ander bestaan
in deze wereld van deuren en deurposten, blijft de poëzie staan.