Nou , daar gaan we dan. Dit verhaal schreef ik een tijdje terug, toen de vergeetachtigheid me voor het eerst begon te achtervolgen. Je weet wel, dat moment waarop je langzaam beseft dat je brein niet meer helemaal meewerkt. Maar goed, zolang je er met een glimlach en een flinke dosis zelfspot naar kunt kijken, blijft het allemaal best leefbaar.

Natuurlijk is het verhaal volledig fictief, zoals dat hoort in goede vertellingen. Alleen jammer dat de situaties akelig echt blijken te zijn..

--------------------------------------------

"Ik beweer dat ik last heb van een chemobrein.
'Niet waar,' zegt mijn vrouw, 'je bent gewoon dom en vergeetachtig.'

'Schat,' roept mijn vrouw, 'kun je die verjaardagskaart voor mijn zus eens posten? Het is dringend. Ze verjaart morgen. De brief ligt beneden op de keukentafel.'
Ik ga kijken, maar er kleeft geen postzegel op. Geen probleem, postzegels genoeg in mijn bureau boven. Die bewaar ik allemaal in een envelop. Alleen, die envelop is spoorloos . Overal gezocht, nergens te vinden. Uiteindelijk, na lang zoeken, toch gevonden. Verstopt in een kast achter mij, in een doos met gewone enveloppen. Maar dan, o nee, er zitten geen zegels meer in. Hoe kan dat nou?

Ach ja, ik heb gisteren ook een paar brieven verzonden en toen heb ik die zegels gebruikt. En nu herinner ik me dat ik die envelop gisteren ook al kwijt was, vandaar dat ik de zegels niet heb teruggelegd. Dus ze moeten ergens op mijn bureau liggen. En inderdaad, na enig zoekwerk vind ik ze terug, netjes weggeschoven onder mijn toetsenbord.

Terug naar beneden om de zegel erop te plakken. Maar dan merk ik dat het adres er niet op staat. Dus snel even opschrijven. Maar ik moet terug naar boven, want ik ken het adres niet uit mijn hoofd, dus even op de pc kijken. Maar verdorie, geen pen te vinden. Normaal ligt mijn bureau vol met pennen, nu niets. Geen tijd te verliezen, snel naar beneden waar nog een grote doos met pennen staat. Terug naar boven.

Even mijn bril opzetten, adres opschrijven en klaar. Maar mijn bril is nergens te vinden. Waar heb ik die nu weer gelaten? Geen idee. Dus het hele huis afgezocht, langs alle plekjes waar ik mijn bril wel eens achterlaat. En dan zie ik de mobiel van mijn vrouw liggen en bedenk ik dat mijn mobiel nog in de auto ligt. Aha, vandaar dat ik de hele dag nog geen telefoon heb gehad. Kom, eerst mijn mobieltje uit de auto halen.

Ik naar de lade waar mijn autosleutels liggen. Ik weet dat ik verstrooid ben, dus ik probeer altijd mijn autosleutels op een vaste plek in de keuken te leggen. Ik kijk in de lade, geen sleutels. Maar dat kan toch niet? Overal gezocht, in mijn jas, in mijn andere broek, op het spiegelkastje in de hal, nergens te vinden. Maar dan, daar! In een van de schoenen die ik gisteren heb uitgedaan, daar liggen ze. Gevonden!

Sleutels teruggelegd op hun plek en verder gezocht naar mijn bril. Die vind ik dan op een kastje naast het toilet. Handig, zo'n kastje. Altijd vol met leesvoer voor tijdens je dagelijkse bezigheden. Fijn. Maar dan herinner ik me dat mijn mobiel nog altijd in de auto ligt. Snel die even gaan halen. Mijn sleutels lagen op hun plek, dus dat ging vlot. Mobiel gehaald, op zak gestoken, sleutels terug in de lade en dan naar boven om die kaart te schrijven.

Maar verdorie, nu ben ik mijn bril weer vergeten. Die ligt nog beneden. Terug naar beneden, bril gaan halen, maar o jee, die bril is weg. Niet meer op dat kastje. Wat nu? Wat doelloos rondgelopen, een hartig woordje gesproken met Onze Lieve Heer, en dan, in een vlaag van inspiratie, gevonden! Ik had die bril waarschijnlijk in mijn hand en mee in de lade gelegd bij mijn autosleutels.

Dus eindelijk naar boven, met bril en pen.
Mijn vrouw zegt altijd dat mijn bureau een rommeltje is, dat zelfs een kat er haar jongen niet zou terugvinden. Dat is sterk overdreven, hoor. Maar na al dat rondlopen , was ik het zoeken zo beu dat ik besloot eerst wat op te ruimen. En dat loont altijd. Ik vond zeker tien balpennen en nog wat stiften, drie enveloppen met postzegels, een nietjesmachine die ik al maanden kwijt was, mijn gehoorapparaat dat ook al twee dagen zoek was, en allerlei andere spullen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had.

Dus, goedgemutst zet ik me aan mijn laptop om eindelijk die kaart te schrijven.

Maar die kaart is weg. Waar heb ik die nu weer gelaten?