Mr Willy koestert eigenlijk geen verlangen om oud te worden. Velen op deze site, lotgenoten, zouden dat misschien niet geloven. Ze zeggen: "Ja, maar dat is toch wat iemand met kanker wil, zo oud mogelijk worden."
Maar Mr Willy ziet dat anders. Hij wil natuurlijk best nog een tijdje meedraaien, maar dan wel zonder de kanker gerelateerde ellende.

Maar stel dat hij toch langer leeft, dan moet hij vroeg of laat naar een rusthuis, en dat is precies wat hij absoluut wil vermijden. Zijn ouders, Pa en Ma Willy, hebben jaren in een rusthuis doorgebracht. Eerst Pa, later Ma. Zes jaar lang rusthuizen bezoeken.

Zo'n rusthuis... Tja. Mensen die bijna een eeuw naast hun kachel hebben geleefd, met dezelfde partner en eindeloze gesprekken, belanden plotseling in een onbekende, drukke omgeving, een ware kermis vol vreemdelingen in diverse stadia van aftakeling, elk met hun eigenaardigheden en gewoontes. En die ouderen? Ze zijn nog erger dan kleine kinderen. Voortdurend klagen en mopperen om het minste of geringste.

Je leeft daar in een gemeenschap. Je moet luisteren. Eten wat de pot schaft. Uitslapen is geen optie, want je moet gewassen en aangekleed worden. 's Nachts opstaan voor een kop koffie? Vergeet het maar, voor je het weet stoppen ze er een slaappil in. En braaf toestemming vragen als je eens naar buiten wilt.

Het doet denken aan onze dienstplicht destijds: boerenzonen en dokterszoontjes, eenvoudigen en verfijnden, luilakken en intellectuelen, allemaal op een hoop gegooid en onderworpen aan dezelfde bevelen. Alleen waren we toen twintig, en tegen de tijd dat ik tachtig of ouder ben, zal dat een wereld van verschil maken in zenuwbanen en flexibiliteit.

Maar misschien wordt Mr. Willy wel dement. Dan is het probleem opgelost, want dan is hij zich nergens meer bewust van.

"Ik wil niet oud worden," zegt hij. Mensen geloven dat niet, maar het kan hem werkelijk niets schelen. Hij heeft genoeg gezien en weet hoe het is. Iedereen denkt dat hij of zij de uitzondering zal zijn, maar de realiteit is dat 99 van de 100 'oude dagen' buitengewoon droevig zijn.

Het enige wat je in zo'n bejaardenhuis eigenlijk doet, is je erfenis opmaken. Misschien is het dus beter om wat eerder te gaan.

Dan hebben de kinderen er tenminste nog iets aan.