Een oud gedicht van vroeger

Gaat over gelukkig of ongelukkig zijn   , en kunnen lachen, en daar hebben wij allemaal mee te maken ,zeker hier op deze site.

Het raakte  een gevoelige snaar in mij , vandaar dat ik het nogmaals  wil delen .

Heb het vertaald uit het Engels , dus de rijmelarij is wel zoek  , maar dat zal me wel vergeven worden . 

De Dansende Man
                                        Door Davy Jones

Vroeg, vroeg in de ochtend
Met de zon die net een kijkje nam
een ​​vermoeide, verontruste man
die door de straat  kwam sjokken.

Zijn lasten waren zo zwaar
En het leek deze man,
Dat het leven zo'n strijd was
En alle vreugde was verbannen.

Net toen hij de laatste heuvel van zijn klim bereikte
en begon op te lopen,
hoorde hij van achteren gelach,
En zag een man die zo mooi gekleed was!

Hij danste terwijl hij kwam
en reikte tot de morgen,
alsof hij ernaar verlangde de bloemen aan te raken...
Die net waren geboren.

Hij lachte toen hij voorbijging,
en gaf een grote glimlach,
"Zeg, als je een paar van die lasten zou laten vallen,
dan zouden we allebei kilometers kunnen dansen!"

"Hoe dwaas en hoe lichtzinnig,"
zei de man die wanhoopte,
"Een volwassen man zou moeten kreunen en steunen
en zich onder zijn zorgen bukken."

De blije man glimlachte
en stak zijn hand uit:
"Laat me dan wat vragen stellen,
als je het niet erg vindt, mijn goede man."

Als het leven slecht is,
zouden vogels dan vleugels hebben?
Zouden vissen gemakkelijk zwemmen?
Of waarom zingen jonge kinderen?

Zou er een briesje uit de zee waaien?
En hebben pijnbomen  kegels?
Zouden honden met hun staart kwispelen
als de baas thuiskomt?

Zouden baby's naar mama's glimlachen?
Of houden jonge geliefden elkaars hand vast?
Of schijnen er sterren in ons hart?”
vroeg de dansende man.

Toen boog hij en glimlachte,
en zei liefdevol:
"Je zou je last moeten verlichten
op dit pad dat je betreedt."

"En dus, beste vriend,
hier is mijn advies: laat
een paar van die lasten vallen 
Probeer te dansen met het leven."

De Dansende man glimlachte toen en draaide zich om,
En vervolgde zijn weg,
Toen de zon opkwam en de ochtend veranderde
in een glorieuze nieuwe dag.

Nou, de vermoeide, verontruste man stond daar,
herinnerde zich het gelach en de aanraking
van de warme vingers van de dansende man 
En vreemd genoeg waren zijn lasten niet zo zwaar!

"Hoe kan dit zo zijn?" hij vroeg zich af.
"Er bestaat niet zoiets als magie!"
"Er zal altijd ellende en problemen zijn,
dus dit is zeker maar een truc!"

Hij draaide zich om en bukte zich weer,
Gebogen met zijn lasten en al het gewicht,
Toen hij de Dansende Man hoorde roepen:
"Lach, en je kunt rechtop staan!"

En toen hoorde hij het gelach,
rinkelend door de ochtend helder,
als de lachende, dansende man over de heuvel ging,
en uit het zicht verdween.

De vermoeide, verontruste man was moe,
en ging op een boomstronk zitten om te rusten.
Herinnerde zich op de een of andere manier enkele vreugdevolle tijden
die tot de beste behoorden!

Toen er zo snel gelachen werd,
En hij rechtop en lang stond,
Toen vogels vlogen en briesjes waaiden,
En alle problemen zo klein leken.

Toen zijn kleintjes glimlachten, en zijn hand werd vastgehouden,
Door degene wiens liefde hij had,
Toen hij lachte en liefhad en door het leven danste,
En nooit verdrietig leek te zijn.

Hoe kwam het dat zijn leven was veranderd,
En zijn lasten groeide en groeide?
En toen hoorde hij een verre lach!
En ineens wist hij het!

Er was geen magie; het was geen truc;
Het lachen was de sleutel!
Als ik kan lachen, dan kan ik dansen,
En mijn problemen vallen weg, dacht hij!

Hij sprong en rende achter de Dansende Man aan,
terwijl hij zijn lasten liet vallen,
Zijn hart was licht van de sterren zo helder,
En hij was niet langer gebogen!

"Wacht op", riep hij, "Wacht op mij, mijn vriend!
Je hebt me duidelijk gemaakt!”
En op de heuvel, en nog steeds lachend,
Daar wachtte de Dansende man

"Komen!" zei hij, "en laten we eens kijken,
dat we samen kunnen gaan!"
"Met gelach op dit levenspad,
kunnen we eindeloos dansen, weet je!"