Mr Willy moest nog even terugdenken aan Dronten , die vernieling van die herdenkingsplaten , iets dat specifiek ons , kankerlijers , diep raakt .
Nu ja , volgende week spreekt geen mens daar nog over . Dan staat er wel iets anders in de krant dat onze aandacht verdient ( verdient ? )
Maar het stemt tot nadenken .

In wat voor wereld leven wij , waar gaat het naar toe ?

Tijden veranderen. In een wereld waarin vandalisme en inbraak schering en inslag geworden zijn , waarin straffeloosheid de norm is , ervaren we een groeiend onveiligheidsgevoel. En zelfs de allerzwaksten in onze samenleving worden niet gespaard . Rolstoelgebruikers die aangevallen worden , mindervaliden en geestelijk gehandicapten die gemolesteerd worden , noem maar op .
Maar wat Mr Willy vooral ervaart is een immens gevoel van onrechtvaardigheid . Het slachtoffer wordt de dader.
Ze slaan de ruit van je auto in , omdat je gps of je laptop of je smartphone onbeheerd op de voorbank ligt , da’s jouw schuld .
Je fiets die gestolen wordt , omdat die niet op slot is , da’s jouw schuld .
Dat duur , opzichtig halssnoer dat je draagt , en dat ze van je nek rukken da’s jouw schuld .
“Uitlokking” noemen ze dat .
En met een goede advocaat wordt de dader , gewoonlijk iemand aan de zelfkant van het leven , die de godganse dag niks anders doet , nog vrijgesproken ook.

En dan krijgt Mr Willy toch weer dat nostalgisch gevoel naar vroeger .
Was het toen beter , misschien niet .
Maar wat ik wel weet is dat toen , bij mijn grootouders , bij mij thuis , de achterdeur altijd open stond . En dat familie , vrienden , buren zomaar binnenstapten . “ Hallo !!! Is er iemand thuis ??” , wel , dat was de normaalste zaak van de wereld .
Maar die tijd is voorbij.

In een tijdperk van ( helaas noodzakelijke ) beveiligingssystemen en appartementencomplexen lijkt "My house is my home" meer op "My house is my fort" te zijn geworden. De achterdeur, ooit een uitnodigende passage, is verdwenen uit ons dagelijks leven.
Nu moeten we een afspraak maken en bellen voordat we binnen mogen treden. Zelfs als we eenmaal binnen zijn, blijkt de voordeur niet meer de toegangspoort te zijn die het ooit was, vooral niet bij grote appartementengebouwen.

Met een imposant nummerbord  begint het avontuur. Via camera’s wordt elke druk op de knop nauwlettend in de gaten gehouden ,Big Brother loopt met ons mee , ons elke stap observerend. Alleen als we bekend zijn of een eerlijke uitstraling hebben, zal de buitendeur zich openen. Maar dan moeten we wel snel genoeg op de buzzer reageren .

Eenmaal binnen bevinden we ons niet meteen in een vertrouwde omgeving. We betreden een soort tussenruimte, een sas waar de postbode zijn brieven kan achterlaten. Hier hebben we de tijd om uit te zoeken op welke verdieping we moeten zijn, terwijl we nadenken hoe het verder moet , want de binnendeur is dicht . Pas wanneer de buitendeur achter ons sluit, gaat die open en kunnen we verder. De lift in of, voor de sportievelingen, de trap op. Tenzij we toevallig vergeten zijn op welke etage we moeten zijn, wat met een "chemobrein" best kan gebeuren , kunnen we verder.

Op de gewenste etage komen we dan wel uit op een lange gang , of een grote hall , vol gesloten deuren. Nou ,gelukkig hangt daar dus ook weer een beveiligingscamera , zodat de bewoonster je discreet in de gaten kan houden .
En als jij “jij” bent , dan opent die wel haar deur. En met wat geluk worden we met uitgestrekte armen ontvangen en staat de koffie klaar. Wat wil je nog meer?

Maar denkt Mr Willy toch weer aan vroeger terug , toen de wereld nog veel eenvoudiger was .
Tijden veranderen, waarden veranderen , maar is het zoveel beter ?

Soms kunnen we enkel met nostalgie terugverlangen naar die simpele dagen, waarin een gevoel van veiligheid de norm was en een bezoekje aan buren , vrienden en familie zo vanzelfsprekend was als het openen van een achterdeur.