- 1976 - ,een jaar om nooit te vergeten .
In dat glorieuze jaar 1976 werd Mr. Willy opgeroepen om het vaderland te verdedigen.
Verdedigen , tegen wie ?
           “ Ha sergeant , tegen de vijand natuurlijk “
Ja , soldaat , en wie is de vijand ?
           “ Ha sergeant , de Hollanders natuurlijk”
Nou , die sergeant kon daar eigenlijk niet mee lachen .
Ter informatie , het goede antwoord was “ De Russen” . Wat je van het leger ook kon zeggen , een vooruitziende blik hadden ze dus wel .
Wat later
En soldaat , wat wil je hier worden ?
         “ Ha , sergeant , ik wil generaal worden “
“ Ben je nu gek geworden ? “
           “ Moet dat ? “
Nou , die sergeant-majoor was nog pissig van de vorige keer , en op de tweede dag van z’n opleiding had Mr Willy al gelijk 4 uur corvé aan zijn been .

En heeft Mr Willy tijdens zijn opleiding eigenlijk iets geleerd ? Boh , je kent die mop wel
            Een Belg komt thuis uit dienst en laat aan zijn moeder zien wat hij daar allemaal geleerd heeft.
Hij pakt zijn pistool en schiet zo zijn naam in het plafond. Hij gaat naar buiten pakt een handgranaat haalt de pin eruit en gooit hem zo in het kippenhok. Met een grote knal de heleboel de lucht in.
             "Prachtig jongen " , zegt zijn moeder, "alleen jammer dat je vader het niet meer kan zien.
" Hoezo" vraagt hij.
             "Die was net de kippen aan het voeren."

Maar Mr Willy had dus totaal geen zin in die legerdienst . Niet dat ie echt anti was ( is ie dus wel geworden ) maar ‘t interesseerde hem gewoon niet . Hij was getrouwd en wilde 's nachts in zijn eigen bed slapen , lekker dicht bij Mevr Willy .
Van prostaat- of aanverwante problemen had ie toen nog nooit gehoord en de nachten waren dus best spannend . En daarbij, zelfs toen al had Mevr Willy nood aan een bedverwarmer  voor haar koude voeten 
Dus ondanks aandringen van hogerhand wou ie helemaal niet gaan voor kandidaat officier of onderofficier , hij smeekte gewoon om een kazerne in de buurt , en wat ie daar moest doen dat was van geen belang .

En , het moet gezegd , op 6 km van huis was een militair depot , en daar hebben ze hem gedropt . Elke dag ( afin ,toch bijna elke dag) mocht hij naar huis, en daar draaide het maar om .

Maar god , wat was het daar saai. Mr willy had toch iéts verwacht , met wat actief soldatenleven ,enz , maar niks was minder waar.

Die kazerne was eigenlijk gewoon een soort beschutte werkplaats.
Een geluk voor die zielepietjes van soldaten, “boeffers” zoals ze in schoon Vlaams zeiden, 300 liepen er daar rond , die maar wat blij mochten zijn dat het leger bestond. Dat was voor hen vader en moeder tegelijk , ze werden er verzorgd , gekleed en gevoed .
Op verlof konden ze gratis Dan gingen ze naar een soort recreatiepark voor militairen . Allemaal legergroene tenten , of huisjes voor de elite .
Een wereld op zich , met een eigen winkelcentrum , ontspanningsruimten , zwembad , noem maar op , exclusief voor soldaten .
Wist je trouwens dat die hiërarchie in het leger ook gold voor de echtgenoten ?
Als de vrouw van de kolonel naar de bakker of de slager ging , dan werd die eerst bediend . De rest moest wachten . En als ik de verhalen van die soldaten zo hoor , waren die officiersvrouwen vaak veel erger dan de mannen . Echte krengen waren erbij, die keihard op hun strepen , dwz die van hun echtgenoot , stonden .

Maar terug over dit depot .. Een opslagplaats voor auto onderdelen , dat was het .  Het hele Belgische leger werd van hieruit bevoorraad. . Er waren 10 of 12 afdelingen, en eentje daarvan was voor lampen. En in die afdeling had je meneer - of beter gezegd, soldaat-milicien - Willy rondlopen. Hij had twee andere snuiters als collega's en een opperbevelhebber , die heette adjudant . Na 20 jaar samen op dezelfde afdeling , noemde die man nog altijd adjudant , een voornaam had die blijkbaar niet. En van computers hadden ze daar nog nooit gehoord ,  dus alle verrichtingen moesten met hand in van die kaartenbakken worden ingeschreven. En Mr Adjudant was blijkbaar het enige genie dat wist hoe dat moest.

Nou, dat leger was echt een schoolvoorbeeld van werkverschaffing , echt waar .
Zo'n lamp is behoorlijk breekbaar spul .Als je het laat vallen springt het in 1000 stukjes .  En heel wat van de lampen waren 30-40 jaar oud , sommige dateerden nog van voor WOII .Allang uit productie  , dus OP=OP .
En die moesten dus keurig en superveilig  ingepakt worden, het liefst afzonderlijk , in een apart doosje . En al die doosje werden dan weer in een grote doos gestopt, en al die grote dozen gingen dan in een krat , en die ging dan naar de centrale verzendafdeling. Daar werd alles weer uitgepakt, geteld en opnieuw ingepakt. En uiteindelijk werd alles in één enorme container gedumpt.
Maar geloof het of niet, er was dus nog een soort extra controle. Eén op de drie containers werd teruggeroepen, helemaal uitgepakt en opnieuw geteld. Kan het nog mooier ?

Eigenlijk werd er dus niet echt gewerkt daar. Maar wel veel gedronken. Heel veel. Drinken tijdens het werk, dat kon toen nog gewoon. Om 10 uur en om 3 uur was het pauze, en dan stormde iedereen naar de kantine. Maar een kwartiertje was natuurlijk veel te kort om fatsoenlijk bij te tanken, zeker als je nog eerst moest bestellen. Maar die slinkse barman was daarop voorbereid, dus het bier stond al klaar zodra je binnenkwam. Gemiddeld kreeg elke man zo'n 3-4 glazen voorgeschoteld.
Aan het einde van de dag waren er dus heel wat van die gasten echt wel boven hun theewater.
Pierre, een korporaal die bij Mr Willy op de afdeling werkte en een van die jongens met een monsterlijke dorst, zag daar geen enkel probleem in. Hij zei altijd: "Nou, soms gebeurt het wel eens dat de hele binnenplaats begint te draaien als ik 's avonds vertrek. Dus dan wacht ik gewoon even tot de poort precies voor mijn neus staat en dan race ik als de bliksem naar buiten op mijn fiets . Nooit een probleem gehad ."

Miliciens waren niet erg populair . Nogal wiedes , die waren veel slimmer dan al die soldaten , veel slimmer ook dan al dat lager officierskader , en dat vonden die dus echt niet leuk.
En Mr Willy was helemaal niet populair . Die had tijdens zijn opleiding zijn geweer op zijn voet laten vallen . En nu kan je daar best mee lachen , maar dat was ‘s morgens vroeg , bij het opstaan , op blote voeten , en die vizierkorrel van dat geweer had dus flink ingehakt op een van de teengewrichten . In gruzzelementen . Overal splinters  en stukjes bot op plaatsen waar het niet hoorde . Heeft ie meer dan een maand mee rond gestrompeld en jaren later was die teen( gelukkig een kleine , zeg maar de ringteen , naar analogie met je ringvinger )  nog altijd de meest betrouwbare weersvoorspeller die ie zich kon indenken .
Maar al die gasten die dan heel vriendelijk kwamen vragen waarom Mr Willy zo zat te manken en vrijstelling had van het dragen van legerschoenen … “Ja , adjudant , ik heb mijn geweer op mijn voet laten vallen …”
Nou , die mannen waren geraakt tot in het diepst van hun soldatenhart

Nu goed , dat jaar is echt niet voorbijgevlogen , heeft eindeloos lang geduurd , maar op een goede dag heeft hij dan toch de poort van de kazerne definitief achter zich kunnen dichttrekken .

En dan heeft Mr Willy geen seconde meer teruggedacht aan die periode .

Tot 8 jaar later . Dan kreeg ie zo’n kaartje , een datum , 4 zinnen , een handtekening en een stempel , meer niet , waarin stond  , letterlijk

                                 " Aan soldaat-milicien ........."                               
                                 " U BENT AFGEDANKT"
                                " U dient zich niet meer beschikbaar te houden voor wederoproeping ."
                                " De aan u toevertrouwde materialen mogen vernietigd worden . "

“ AFGEDANKT !!!!!” hoe durven ze