Vermoeidheid ?
Niks voor mij dacht Mr Willy .
Na een jaar kanker, operatie, hormoontherapie en chemo, ging ie nog altijd rustig joggen, liep 30 km op z’n kousevoeten . En dat huis waar ie woont, met z’n 45 trappen ?
Die rende ie alle dagen wel 20 of 30 x op en af, van boven naar beneden en terug, al fluitend. Nou, niet echt fluitend . Fluiten is iets dat Mr Willy nooit gekund heeft. Maar alleszins zonder ademnood .
Vermoeidheid , dacht Mr Willy dus , da’s nog niks voor nu .
Die kanker zal vroeg of laat wel eens beginnen woekeren , stijgende PSA , uitzaaiingen die beginnen groeien en ellende geven . Die eenvoudige hormoontherapie blijft ook niet eeuwig werkzaam , en als dan de heren dokters met zwaar geschut gaan afkomen , ja dan …..
Dus veel te vroeg om zich daarover al zorgen te gaan maken .
Maar helaas werkt het zo niet .
Met moeite kan Mr Willy nog 5 km joggen . 10 lukt ook nog wel, maar dan is het al meer strompelen dan lopen .
En die trappen in huis worden knap lastig .
En nu komen ze morgen nog een raam plaatsen. Dat oude raam gaat eruit , en er komt een deur in de plaats . Veel groter . De buitenmuur moet dus uitgeslepen en uitgekapt worden. Vals plafond eruit, de hele kamer wordt gestript . ‘n Hele hoop voorbereidend werk, zwaar werk . 100 x ladder op , ladder af , enz
En dat wordt dus echt heel moeilijk. Da’s een uurtje of twee hard werken, wat rusten, terug een uurtje werken, en zo verloopt de dag .
En die vermoeidheid is vooral mentaal. Je bent niet zozeer lichamelijk moe, daar is wel mee te dealen, maar het zit dieper. Je oppeppen om, ondanks je moeheid, toch nog wat te doen , dat lukt niet meer .
Pfff , je wordt van minder depressief niet ?
Maar hopelijk is het die vakantieblues , dan zal het nog wel eens beteren

Maar dat ie niet meer kan kopen , daar is ie alle dagen ongelukkig voor

Eindeloos lopen, een balsem voor je geest,
Je zorgen smelten weg, je energie terug van  weggeweest.
Heerlijk voortbewegen, één met de natuur,
Voor Mr. Willy één groot avontuur.

     Maar lopen kan niet meer

Kanker, een indringer in zijn lichaam, een bittere strijd,
Vol medicatie en behandeling, vastberadenheid in tijd.
Toch blijft hij joggen, tegen de stroom in,
Urenlang volhardend, alsof het de pijn kan overwinnen.

      Maar lopen kan niet meer

In het lopen vindt hij rust, even niet ziek zijn,
Maar dat gaat niet meer, en het doet hem pijn.
Achteruitgang in kracht, alles wordt zwaar,
Die mallemolen in zijn hoofd, de zorgen staan klaar.

     Want lopen kan niet meer

Te vroeg al, dat besef drukt op zijn gemoed,
De toekomst onzeker, hoe het nu verder moet?
Weg is zijn grootste steun, zijn krachtigste medicijn,
Niet meer joggen ,eindeloos , dat kan toch niet zijn ? 

     Want lopen kan niet meer

Lopen kan niet meer, een bittere waarheid in zijn bestaan,
Een zware last, ondraaglijk , niet mee om te gaan
Het pad van zijn passie is afgesloten, verboden terrein,
Hij staart naar zijn loopschoenen, vol verdriet en pijn.

De ongerustheid over de weg die voor hem ligt,
In het donker van de onzekerheid, zoekt hij het licht.
De toekomst baart hem zorgen, wat zal er nu komen?
Hoe moet hij doorgaan zonder de helende stromen?

         Want lopen kan niet meer
         Neen , lopen kan niet meer