Rita , die lieve Rita uit 1958 die heeft voor mij een tekst geschreven . Een tekst , bedoeld als voorwoord voor Parallel universum , deel 2.
Een prachtige tekst. En iedereen die ook maar de minste verbondenheid voelt met deze gemeenschap , met die bonte verzameling van mensen , allemaal verschillend , maar toch , één gemeenschappelijke noemer , kanker , wel al die mensen  die MOETEN die tekst gelezen hebben 

Volgende tekst

Gevangen in een kooi die kanker heet. Een deel van mij zit vast in deze ruimte die gevuld is met angst en onzekerheid. Een deel van mij dat niet zichtbaar is voor anderen. Niet begrepen wordt door hen voor wie kanker slechts een woord is. Een deel van mij dat wordt ontkend, genegeerd, niet gezien, niet herkend en niet gehoord.

In het dagelijkse leven is geen tijd en aandacht voor dit onzichtbare deel van mij. Ik leef verder met het andere deel van mij dat wordt geaccepteerd, gezien, gehoord en begrepen. Voor de buitenwereld ben ik ‘gewoon’ weer de oude, vertrouwde persoon die ik was en dat is goed.

Ik heb geleerd te leven in deze twee totaal verschillende werelden. Een deel van mij blijft altijd gevangen in die kooi, maar ik voel me daarin niet meer alleen, onbegrepen en ontkend.

Er is een plek, kanker.nl, waar mensen samenkomen die in een soortgelijke kooi leven. Lotgenoten die proberen te overleven in hun situatie, in hun beperkte leefruimte.
Ze schrijven daarover, dichten daarover. Wanhoop, angst, verdriet, onmacht, boosheid, humor gevangen in woorden. Woorden die confronteren, pijn doen, maar ook laten lachen. Woorden in de taal van kanker die alleen door lotgenoten wordt verstaan, begrepen, gevoeld, beleefd. Woorden die een eeuwigheidswaarde bezitten omdat de mens achter die woorden nooit vergeten mag worden.

Ze deelden een stuk van zichzelf. Gaven en geven steun, troost en herkenning aan zovelen in diezelfde situatie. De waarde van hun woorden moet verder leven, lang nadat ze hun lichaam hebben verlaten. Ik zag je, las je, hoorde je, beleefde je, begreep je, voelde je. Je werd een deel van mij dat nooit vergeten wordt.

Ik zie je terug, herinner je, beleef je opnieuw….hier in dit parallelle universum.
Rita

Maar die kooi... Mr. Willy heeft heel zijn leven in zo'n kooi geleefd. Alleen. Geen kankerkooi, maar toch, een kooi, een gevangenis.
Maar hij wist het niet. Al die gevoelens, die emoties, van pijn, liefde, verdriet die een mens in de loop van zijn leven opdoet, en die hij moet kunnen verwerken, moet kunnen delen met anderen, die zaten daarin opgesloten, veilig achter slot en grendel. En, buiten die kooi, geen pijn en verdriet, maar ook geen vreugde en plezier.

En dan krijg je kanker. En al die emoties daarom stop je dus eerst ook weg, in diezelfde kooi. Kapot ga je anders, door dat besef van een nakend levenseinde, vol pijn en ellende.
Maar dan kom je dus in deze gemeenschap terecht. Ook een kooi, maar een andere, een veel grotere, vol met mensen. Mensen met wie je kunt praten over je ziekte, over kanker, over alle gevoelens en emoties daaromheen, vrij en open, zonder voorbehoud, zonder schaamte.
Maar niet alleen over kanker. Want alles, alles wat in je kleine persoonlijke kooi opgesloten zat, ja, daar is ook ruimte voor, kan ook over gepraat worden. En dus is, wordt die kooi veel meer dan alleen maar een kankerkooi.
En is er voor Mr. Willy een heel nieuwe wereld opengegaan. Een wereld waarin je kunt praten, écht praten, begrip en medeleven geven en krijgen, lief en leed delen. En het feit dat die wereld er is, al noem je het dan een kooi, maakt dat het buitenleven toch ook zoveel gemakkelijker en draagbaarder wordt. Want je hebt een plaats waar je je rugzak kunt leegmaken.
En sinds hij hier kan rondlopen, leeft Mr. Willy.
Hoe droevig het hier soms ook is, hij leeft.
Waarschijnlijk minder lang dan hij graag heeft, maar hij leeft.
Gevangen in een kooi misschien, maar hij leeft.

En dat is waarom deze site toch o zo belangrijk is.