Vandaag weer  zo’n baaldag .
Hier , op die heilzame site , lees je weer alleen maar slecht nieuws . Over lotgenoten die stervende zijn , die eenzaam achterblijven , over ziekte en verdriet .
En dan lees je wel eens een blog , over iemand die positief is , blaakt van vechtlust , en ja , 3 maanden later is die dood …
Pfff , en dan je eigen kanker nog , je zou van minder depri worden .
En dan heeft Mr Willy ‘s morgens zelfs geen zin meer om een rondje te gaan hardlopen , en ja , dan is ’t in z’n koppie helemaal om zeep .
Want dat komt dat peilloos verdriet weer naar boven , een verdriet dieper dan de oceaan , over alles wat er is en wat het zou kunnen zijn . Dat verlangen naar een normaal leven , zonder zorgen , zonder pijn.
En dan komt steeds weer de vraag

Waarom?
Nooit gedacht dat ik ie zich zulke vragen zou stellen
Nooit ziek geweest . Altijd hard gewerkt. Lieve vrouw , pracht van een zoon . Jarenlang ongelooflijke vakanties gehad , heel Europa rondgetrokken ,zo vrij als een vogel ..
En nu dit …

Nooit verwacht. En waarom ?
Gods wil? . Die bestaat niet . En als ie zou bestaan dan is het een slechte god . Die toelaat dat er zoveel ellende en verdriet is Ben je beter af zonder .

Dus ja , waarom?
Nou , als iemand het wist , dan hadden ze daar allang een boek over geschreven .

Maar goed , morgen schijnt de zon wel weer .

                                       Het boek dat mijn leven heet
                                      Werd nooit door mij gekozen
                                      Ik had zo graag een ander deel
                                      Een leven over Rozen