Diep in een betoverend bos woonde een klein, lelijk grijs vogeltje genaamd Lila. Ze was een buitenbeentje tussen de kleurrijke en majestueuze vogels die het bos bevolkten. Een onopvallend vogeltje , maar met een hart van puur goud. Lila was de belichaming van liefde en vriendelijkheid, altijd bereid om anderen te helpen en te verzorgen.   
          Ze zong liedjes voor de dieren in het bos als ze verdrietig waren, deelde haar voedsel met hen als ze honger hadden, en bood troost en steun aan iedereen die het nodig had. Haar warmte en vriendelijkheid maakten haar alom geliefd bij alle bosbewoners. Ze hadden diep respect voor haar, niet om haar uiterlijk, maar om wie ze was van binnen.
         Maar desondanks was Lila diep ongelukkig. Ze voelde zich eenzaam en onzichtbaar vanwege haar bescheiden uiterlijk. Ze wenste dat ze net zo mooi en opvallend was als de andere vogels. Elke dag keek ze jaloers naar de kleurrijke veren van haar vrienden en verlangde ze naar een manier om haar uiterlijk te veranderen. Maar helaas ....
         Doch op een stralende ochtend, terwijl Lila haar gebruikelijke liedjes zong om de andere dieren te troosten, verscheen er plotseling een schitterende fee voor haar. Betoverend mooi , in een spierwit kleed en met een prachtige  flonkerende toverstaf . De fee straalde met een warm licht en glimlachte naar Lila.
           "Lieve Lila, ik heb je gezien en ben geroerd door je hart van goud en onbaatzuchtige goedheid. Voor al je liefde en vriendelijkheid, wil ik je belonen."

             Lila keek verwonderd naar de fee, nog steeds bedroefd over haar uiterlijk. "Maar ik ben zo lelijk en onopvallend," zei ze. "Hoe kan ik ooit gelukkig zijn met wie ik ben?"

             De fee legde haar zachte hand op Lila's hart. "Je schoonheid zit niet in je verenkleed, maar in je hart. Dat is wat echt telt. Maar als je zo graag een verandering wilt, zal ik je een geschenk geven."

            Met een zwaai van haar toverstaf toverde de fee Lila's bescheiden grijze veren om in een glinsterend, schitterend rood. Haar borst was nu zo helderrood als de avondzon, en ze straalde van geluk. "Vanaf nu zul je bekend staan als roodborstje, en je rode borst zal voor altijd laten zien hoe lief en vriendelijk je bent."

         Lila kon haar geluk niet op. Ze fladderde opgetogen rond en zong nog mooiere liedjes voor haar vrienden in het bos. Haar rode borst scheen als een baken van warmte en goedheid, en haar schoonheid werd nu door iedereen opgemerkt.   
         Maar wat nog belangrijker was, Lila voelde zich eindelijk gelukkig met wie ze was. Want , hoe mooi ook , ze besefte dat echte schoonheid van binnen komt, , uit het hart ,  en dat haar vriendelijkheid en liefde haar ware kracht waren.
           Ze omarmde haar unieke zelf en vond vreugde in het helpen van anderen en het verspreiden van liefde door het bos.
           En zo is het altijd gebleven

Mooi verhaal  , hé .  
Heeft Mr Willy helemaal alleen geschreven . 

Maar waarom vertelt ie dat nu weer ?
Wel , die Lila heeft voor nageslacht gezorgd .
En een paar daarvan wonen hier , hier in de tuin van Mr Willy . Een heel nest roodborstjes .
En die dragen nog altijd de geest  met zich mee van Lila . Ongelooflijk tam zijn die vogeltjes . Als Mr Willy in de tuin bezig is fladderen ze rondom zijn hoofd , ze zitten op de grond als ie het tuinpad aan het vagen is , zetten amper een poot opzij als ie daar aankomt . 
Maar ze laten zich niet fotograferen .  Want dat mobieltje van Mr Willy , een afdankertje van Mevr Willy , 14 jaar oud , een dinosaurus onder de mobieltjes zeg maar , ja dat heeft tijd nodig om een foto te maken  .Seconden duurt het eer dat ding zich  scherp gesteld heeft , en dan moet je dikwijls nog 5 x afdrukken vooraleer ie effectief een foto neemt . 
Ja , en die roodborstjes zijn wel lief , maar zoveel geduld hebben die niet . Dus dan zijn ze weg , niks foto . 

Maar nu had ie d'r toch eentje die aan zijn middagmaal bezig was , een lekkere worm die ie vol smaak aan het verorberen was , totaal geen aandacht voor Mr Willy die daar met dat mobieltje aan het jongleren was . En die liet zich dan in alle rust vereeuwigen . 

En dus , ziehier een van de afstammelingen  van Lila