Mr Willy is niet bepaald gezegend met het scherpste gehoor. Zoals ze in België zeggen : Zo doof als ne pot .Zelfs met zijn trouwe hoorapparaat lijkt het alsof hij naar een radio luistert die vastzit tussen twee zenders van verschillende planeten, zijn leven is een constante symfonie van misverstanden en komische verwarringen. Elk telefoongesprek is een episch avontuur, alsof ie met een buitenaards wezen praat , een combinatie van Klingons en Ewoks.

Vandaag kreeg ie een telefoontje van zijn bijna-8-jarige kleinzoon. Die had blijkbaar een schooltaak waarin hij zijn grootvader moet ondervragen over het leven in de 'goede oude tijd', zo'n 60 jaar geleden. Een nobel streven, ware het niet dat telefoneren met grootvader, ook wel bekend als Mr Willy, een beetje één groot avontuur is. Een rechtstreeks telefoongesprek met Mr Willy lijkt op het proberen te bellen met de maan. Het signaal gaat verloren in een kosmisch vacuum van "Wat zei je?" en "Kun je dat herhalen?" of " ik versta je echt niet, hoor", enz, enz. Dus, in plaats van een één-op-één interview  neemt Mevr Willy de rol van een telefoonvertaler op zich. Een soort intergalactische telefonische tolk.
Zo gaat het dan: mijn kleinzoon stelt een vraag, bijvoorbeeld: "Daddy, hoe was het om naar school te gaan in jouw tijd?" Mevr Willy vangt dit interstellaire signaal op, vertaalt het naar een voor Mr Willy begrijpelijk dialect van gebaren en gezichtsuitdrukkingen, en presenteert dan de vraag .
En nadat ik mijn nostalgische relaas heb afgeleverd over klaslokalen die nog met kolenkachels verwarmd werden , op elke tafel nog een heuse inktpot , een bord waar ze nog me echt krijt op schreven, aparte jongens-  en meisjesklassen, enz, vangt Mevr Willy het antwoord op, polijst het op alsof het een antiek meubel is en communiceert vervolgens het hele verhaal terug naar kleinzoon, die dan  waarschijnlijk denkt dat zijn grootvader opgroeide in een wereld vol dinosaurussen en monochrome televisies.

En elke elke sociale bijeenkomst is als een komedie van misverstanden.
Een dinertafel wordt het al snel een auditief slagveld. Terwijl de rest van de gasten vrolijk babbelt en lacht, zit Mr Willy daar , met zijn ingeplugde hoorapparaten als een detective in een wereld vol fluisteringen en verloren zinnen.
Zijn vriend Jack aan de ene kant van de tafel vertelt een grappige anekdote over zijn recente vakantie in het buitenland. Mr Willy, die zich als een archeoloog in een zandstorm voelde, knikt beleefd, hopend dat zijn glimlach universeel begrepen wordt 
Aan de andere kant ontspint zich een geanimeerd debat over de beste manier om een pindakaas-en-jam-sandwich te maken. Mr Willy, echter, interpreteert dit als een diepzinnige discussie over de geopolitieke situatie in het Midden-Oosten. Hij kijkt serieus, als een diplomaat in gesprek met buitenaardse wezens. Het hoogtepunt van de avond is wanneer twee gesprekken aan weerszijden van de tafel in een  kruisbestuiving terechtkomen. Mr Willy, gevangen in het midden, knikt afwisselend naar links en rechts, alsof ie d’r alles van begrijpt.

Niet dus . Een neuroloog heeft hem eens gezegd dat ie plekjes in z’n hoofd heeft met verminderde hersenactiviteit. En blijkbaar situeren die zich in het auditieve gedeelte. En nu kan ie hoorapparaten dragen totdat ze in z’n oren vastgegroeid zijn, maar d’r is gewoon een probleem met de verwerking van het geluid. Nou, wat kan je daaraan doen? Niks, alleen hopen dat het niet erger wordt. 

Dus zit hij daar op feestjes, een glimlach op zijn gezicht, een beetje verward maar vol goede moed. Want zelfs als hij de conversaties niet helemaal begrijpt, begrijpt hij wel de waarde van een lach, een vriendelijke knipoog, en dat soms de beste gesprekken niet in woorden, maar in gebaren en gezichtsuitdrukkingen plaatsvinden.

En zo gaat Mr Willy door het leven, als een pionier in het rijk der verloren geluiden, waar elke dag een auditief avontuur is, vol onverwachte wendingen. Goed dat ie kan bloggen , dat werkt geluidloos.