Soms lees je wel eens zo'n heel hoopgevend berichtje van een of andere kankerlijer die onverhoopt toch beter word. Zijn uitzaaiingen  die smelten als sneeuw voor de zon, en die er terug rondhuppelt als een jong veulen. 

Maar stel je eens voor dat de roestig campertje van Mr. Willy kanker zou hebben. Auto's met kanker, serieus? Dat kan toch niet, zelfs niet in autoland waar alles mogelijk lijkt. 
Maar hoe dan ook, zijn karretje stond voor een ander duivels probleem. Geen sprake van kanker, maar wel een zeer eigenaardige aandoening.

In een vroeger blog had Mr Willy het al eens terloops aangekaart. Want sinds ergens rond juni-juli krijgt zijn geliefde vehikel bij elke start een soort epileptische aanval. Een oorverdovend gepiep en een dashboard dat oplichtte  alsof de hoofdattractie was  in een discotent.  "STOP!!!! LAGE OLIEDRUK - STOP!!!!" Maar als je dat alarm negeerde en gewoon doorreed dan was na een tijd de motor opgewarmd en stopte het alarm. 
De lokale garage knutselde wat, verving olie, filters en zelfs de druksensor, maar het mocht niet baten. Het probleem zat dieper dan een gezonken duikboot. 
Dus daar stond Willy, zijn campertje behept met een onbehandelbare tic.

Om de zaak op te lossen, moest het zware geschut worden ingezet. Het euvel nestelde zich ergens in de binnenste sanctum van de motor zelf. Maar ja, zo'n garage wil eerst een soort financieel manifest opstellen, en zonder jouw krabbel beginnen ze niet eens aan de klus. De motor moest chirurgisch worden geopend voordat ze ook maar een glimp van het probleem konden opvangen. En dit medische avontuur zou Willy zo'n duizend euro kosten, gewoon voor het maken van een offerte. De rekening leek een slapstickparodie op een ziekenhuisfactuur.
En daar zat Mr. Willy dus over te dubben . Kiezen tussen levenskwaliteit of euthanasie . Zeg maar kiezen tussen oplappen tegen astronomische kosten , of gewoon naar de schroothandel. 

Maar kijk nu, sinds enkele dagen is het gejammer gestopt. Na 4-5 maanden, zomaar, ineens, zonder aanwijsbare reden. Een enkele keer vertoont het campertje nog steeds wat kuren, als een bejaarde die af en toe zijn kunstgebit verliest, maar verder is alles rustig op de autoweg van het leven.

Wel, als dat geen auto-remissie is, dan weet ik het ook niet meer.

En nu maar hopen dat er geen terugval komt.