Ach, die arme Mr Willy. Soms voelt die zich als een verdwaalde tijdreiziger. Met ogen als schoteltjes kijkt ie dan naar de heksenketel vandaag de dag. Naar die voortrazende wereld van mobieltjes, bitcoins, influencers, transgenders, facebook, twitter, instagram .
Waar is die goede oude tijd, die zoete symfonie van rust en regelmaat, toen het leven voortkabbelde als een luie rivier op een zomerse dag.
Want toen was alles zoveel beter.
Of toch niet?
Stel je voor dat hij 50 jaar vroeger had geleefd. Stel je voor dat hij toen Harry had ontmoet, zijn kankervriendje.
In 1970 bv
Hoe zou zijn leven er dan hebben uitgezien?
Van PSA hadden ze nog nooit gehoord. MRI en CT scans stonden nog in de prille kinderschoenen. Dus prostaatkanker ontdekten ze alleen maar na lichamelijke klachten, en dan was het gewoonlijk al uitgezaaid van je hoofd tot je voeten.
Maar stel je nu voor dat je nog tot de gelukkigen behoorde, bij wie ze het op tijd ontdekt hadden. Wat dan?
Bestralen? In die tijd ? Dan werd je hele binnenwerk mee gefrituurd, de collateral damage was niet te overzien. Brachytherapie ,bevriezen, TURP , allemaal toekomstmuziek.
Nee , de enige optie was je prostaat eruit vissen.
En dat was in die tijd een zware en ingrijpende ingreep, die toen tot de meest uitdagende operaties behoorden .
De chirurg maakt een incisie in de onderbuik, van navel tot schaambeen . Dit opent de weg naar de prostaat , een orgaan zo groot als een walnoot, die die in de bekkenholte ligt, en omgeven is door belangrijke organen , zenuwen en bloedvaten.
Een heel delicate operatie, die een aanzienlijke precisie en vaardigheid van de chirurg vroeg. En een grote ervaring, want al die geavanceerde beeldvormingstechnologieën van vandaag bestonden nog niet.
Een heel zware operatie, die maanden hersteltijd vroeg, en met een heel grote kans op incontinentie en impotentie.
Vandaag de dag is er een overvloed aan incontinentiemateriaal om je te redden. En als je echt in de penarie zit, kunnen ze zelfs een afsluitkraantje op je plasbuis zetten. Maar laten we even terugspoelen naar die donkere dagen...
Ja, toen moest je maar genoegen nemen met een dikke rubberen broek, compleet met luiers. Als je tot de betere klasse behoorde, had je misschien al een wasmachine, maar voor anderen betekende dit dat moeder de vrouw haar handen vol had met het handmatig wassen van 10-15 luiers per dag, 7 dagen per week.
Maar goed , al was het dan constant met een natte broek , je bleef leven.
Want als je pech had en die gemene prostaatkanker was uitgezaaid, tja, dan zat je echt in de problemen. Ze wisten al wel dat prostaatkanker een onverzadigbare honger had naar testosteron, maar medicijnen om het te temmen? Die waren nog ver weg. Dus wat deden ze? Het enige dat ze toen al konden, je ballen eraf snijden, een radicale castratie-oplossing.
En daarna? Nou, niets. Er was simpelweg niets anders voorhanden. Abiraterone, enzalutamide, docetaxel, cabazitaxel, radium, lutetium? Het klonk allemaal als exotische namen uit een parallel universum. En, zoals gezegd, medische beeldvorming was zo primitief. Je kon de knobbels al voelen, lang vooraleer er iets te zien was . Dus bestralen, de collateral damage was angstaanjagend. Alsof je een mug verjaagd met een vlammenwerper. De mug is weg, maar de hele kamer staat in lichterlaaie.
Palliatieve begeleiding? Nooit van gehoord. Het was alsof je een duik in een oceaan van ellende maakte, zonder reddingsvest.
Dus ja, als het om prostaatkanker ging in die dagen, was "dood op de kortst mogelijke tijd" het motto.
En daaraan denkt Mr Willy toch ook dikwijls als hij hoofdschuddend de wereld rondom hem bekijkt.
Als hij dan toch met Harry opgezadeld moet zitten, dan toch liever nu, ook al kan hij voor de rest niet meer mee.....
Reactie plaatsen
Reacties