8 januari 2020

Precies 4 jaar geleden kreeg Mr. Willy van zijn huisarts het heuglijke nieuws dat zijn PSA-waarde 13.05 was, wat betekende dat er iets aan de hand was met zijn prostaat. En na negen lange maanden, om precies te zijn op 09.10.2020, kwamen de dokters, die in hun grote wijsheid hadden besloten dat er genoeg tijd was en dat Mr. Willy volgens het boekje moest worden opgevolgd, tot de vaststelling dat hij een agressieve prostaatkanker had met uitzaaiingen naar de lymfeklieren en botten.

Tja, wat doe je eraan? Zoals een psychiater tegen mevrouw Willy zei: "Dokters zijn ook maar mensen en maken ook fouten." 
Pff, daar ben je vet mee.
En het heeft een hele tijd geduurd voordat hij al die gevoelens van woede en onmacht een plek kon geven, maar uiteindelijk is dat gelukt. En we zijn nog niet aan het doodgaan, verre van.

Maar de mallemolen in zijn hoofd stopt niet.

Wat Mr. Willy ervaart, is de nog steeds toenemende invloed van Harry op zijn denkwereld. 
Wat ie ervaart is een groeiende behoefte aan sociale contacten, aan praten. Iets wat hij op het forum wel vindt, maar te weinig in de gewone wereld. 
Wat ie ervaart is zijn toenemende moeite om in het dagelijks leven de kanker wat naar de achtergrond te dringen, zijn hoofd in het zand te steken, "normaal" te leven. 
Wat ie ervaart is de stijgende invloed van hormoontherapie, stemmingswisselingen, depressieve buien, enz 

Wat ie ervaart is hoe moeilijk het is  om met die geleidelijke fysieke achteruitgang om te gaan.

Maar , na jaren, hij heeft zich bij die bij die achteruitgang neergelegd. En dat is juist het ergste: dat hij zich erbij heeft neergelegd. Dat betekent voor hem dat hij het opgeeft, dat hij toegeeft dat Harry aan de winnende hand is. En hoe hou je het hoofd boven water als je beseft dat je aan het verliezen bent, dat , wat je ook doet, je het onafwendbare niet kan vermijden? 
Toch moet hij strijdlustig en positief blijven, voor zichzelf, zijn geestelijk welzijn, maar vooral voor zijn achterban. Want die hebben het al heel moeilijk met zichzelf, en als Mr. Willy zijn hoofd laat hangen, dan zakken zij nog dieper weg. En dan is Mr. Willy nog verder van huis.
Dus ja...?

Ik hoop op een nacht met sterren dalend
zachtjes landend, onze wensen verhalend
Een firmament , zo dichtbij, gevuld met dromen 
ik vrees dat zo'n nacht mij nooit zal overkomen

Ik droom van een plek waar de muggen niet steken
waar je oud kan worden zonder gebreken
Waar je 's nachts zonder vrees door de straten gaat
Ik vrees echter dat zo'n plek nauwelijks bestaat

Ik zoek een land waar de leeuw slaapt naast het lam
een plek van vrede, waar oorlog niet meer kan
waar hoop en liefde zich met elkaar verbinden
Ik vrees dat ik nooit zo'n land zal kunnen vinden

Ik denk aan een plek waar de zon staat te stralen
waar je wel voetbal vindt, maar geen vandalen
waar je schranst zonder angst voor je lijn
ik vrees dat er zo geen plekken zijn

Ik zoek naar 'n wereld, zo vrij en zo fris
Waar geen pijn of ziekte heerst, geen droefenis
Geen angst voor  kanker, geen hart vol verdriet
Ik vrees echter zo'n wereld die bestaat helemaal niet

Ik zoek naar een plek, vol liefde en respect,
Waar begrip schittert als zonlicht, helemaal perfect
En zie, zo'n wereld, die bestaat dus wel
Want die is te vinden, hier, op kanker.nl