God, waar is toch die goeie ouwe tijd, toen betalen net zo simpel was als je neus snuiten. Je huppelde naar de bank, gaf al je overschrijvingen aan een vriendelijke bediende die dat allemaal nakeek , de fouten eruit haalde en dan allesvoor jou uitvoerde. en,  als je erom  vroeg kreeg je tegelijkertijd  nog een sloot geld toegestopt.  Altijd met een magische glimlach en een luisterend oor. Altijd tijd voor een vriendelijk babbeltje .
Maar helaas, die dagen zijn voorbij, begraven onder een berg van hetgeen ze " technologische vooruitgang" noemen.

Je wordt verwacht om alles zelf te doen. Het begon onschuldig met betaalkaarten, pinnen, online bankieren. Vier cijfers waren je magische sleutel tot alles: je gsm, bank, inloggen op je PC. Makkelijk zat, toch? Neem gewoon het geboortejaar van je eerste lief of iets anders onvergetelijks, en je bent klaar voor de start.

Was het allemaal maar zo eenvoudig gebleven.  't Begon al met dat nieuw mobieltje dat Mr Willy zich recent had aangeschaft. Een code van vier cijfers is niet meer voldoende, moeten er zes zijn. Maar dat ding  maakt het je wel gemakkelijk : met een vingerafdruk gaat het ook. Alleen werkt dat de helft van de tijd niet. Snapt Mr. willy eigenlijk niet, hij gebruikt toch altijd dezelfde vinger? En alsof dat niet genoeg  is , eist dat eigenwijze ding ook nog dat je elke drie dagen inlogt met de originele code. Uit veiligheidsoverwegingen, zegt ie. Zucht.

En dan komt zoonlief af: Pa , je moet mee met je tijd, je moet ITSME installeren. O ja, geweldig, direct inloggen op de bank, elke officiële site en nog een deel andere die er aan meedoen. Handig, vooral als je snel even wilt inloggen op je medisch dossier, effe kijken welke rampspoed je nu weer boven het hoofd hangt. Maar helaas, ITSME is weer een nieuwe code, dit keer vijf cijfers. En je telefoonnummer? Die moet je ook wel kennen, want dat vragen ze ook om de haverklap

En dan, als je eindelijk denkt dat je alles gehad hebt, realiseer je je dat je ook nog je Google-wachtwoord moet onthouden. Want zonder Google ben je nergens, toch?

Dus daar staat  die arme Mr. Willy, met z'n chemobrein,  gewapend met een arsenaal aan codes en wachtwoorden, die ie allemaal van buiten moet kennen

Een viercijferige code voor de bankzaken,
Een vijfcijferige ITSME-code,
Zijn telefoonnummer (want ja, dat vraagt men ook overal),
Een zescijferige code voor zijn mobieltje,
En het allerbelangrijkste: zijn Google-wachtwoord.

Pffff. Surfen op de moderne technologie ... Het leven is gewoon een stuk ingewikkelder geworden voor die ouwe  prostaatkankerlijer.

Maar intussen is ie toch wel een expert geworden in het aanleren van ezelsbruggetjes.