Ergens ver weg ligt Wonderland, een uitgestrekt magisch park , met bossen, bloeiende heide, sprankelende waterplassen en een grote vijver. En daar, diep verborgen in de bossen lag een verborgen waterput, een afgezonderde en mysterieuze plek. Hier woonde Hoppy, een eenzame kikker. Zijn wereld was beperkt tot de donkere, koele wateren van de put, afgescheiden van het levendige park buiten. Hoppy wist niet beter; hij had zich neergelegd bij zijn lot. Hij zwom dag in, dag uit rondjes in zijn afgezonderde domein, omringd door grijze stenen muren die zowel zijn thuis als zijn gevangenis vormden. In zijn eigen kleine wereld, mogelijk onwetend over het geluk of ongeluk dat het leven elders kon bieden, leidde Hoppy een eenvoudig bestaan, in harmonie met de stille, donkere wateren van zijn put.
Maar ergens knaagde de eenzaamheid. En zo, op een dag schreef Hoppy een brief naar Lily, een nicht die hij nog nooit gezien had, van wie hij nauwelijks het bestaan kende, en nodigde haar uit voor een bezoek

En Lily , een kleine kikker met een groot hart en een diepe interesse voor haar medekikkers, was geroerd door zijn brief .Zij pakte haar koffers en vertrok naar Hoppy. Een lange reis. Lily was  gekend en geliefd in Wonderland, en het duurde dus wel even voor zij bij Hoppy aankwam. 

Maar eens aangekomen  in de put keek zij met met grote ogen rond . Totaal verbluft riep zij uit: "Woon jij híer?"
"Jazeker", zei Hoppy trots, "vind je het mooi?"
                      "Je kan hier alleen maar in een cirkeltje rondzwemmen", zei Lily
"Ja, en dan kan je ook nog verschillende rondjes maken, kleine, grotere en hele grote. En je kan ook eens de andere kant op zwemmen, als je dat wil.
Vind je het mooi?"

                      "Ik weet niet...", zei Lily, "Bij mij boven kan je de zon zien en de wolken en de maan en de sterren en nog veel meer!"
"Die kan ik ook zien!", riep Hoppy
                "Boven zie je het echt helemáál, zei Lily, "Hier zie je maar een heel klein stukje. En bij mij stinkt het ook niet zo".
Hoppy  trok zijn wenkbrauwen op en dacht: "Stinkt het hier...?"

Ze zwommen verder, kletsten nog veel samen en ze werden goede vrienden. Na een paar dagen ging Lily weer naar huis en zij zei bij haar afscheid: "Je komt toch wel eens bij mij logeren, hè?"

Hoppy dook terug in de geurige modder, ving een vette strontvlieg  en dacht eens diep na. Gelukkig met wat hij hier had was ie eigenlijk niet. En hij  was  erg nieuwsgierig geworden na de kleurige verhalen van nicht Lily . Een paar dagen later besloot hij toch haar eens te gaan bezoeken. Angstig klom hij klom de put uit en keek over de rand heen.

Hij knipperde met zijn ogen. Wat een licht! Toen hij langzaam alles om zich heen gewaar begon te worden zag hij zoveel als hij nog nooit had gezien! Hij schrok er echt van. De zon, de vijver, de wolken, de bomen, de struiken en de bloemen. Hij zag andere kikkers kwaken en springen en zoveel muggen en vliegjes! Hij sprong van de putrand af en hij vroeg aan broer konijn waar Lily de kikker woonde. Hoppy kwam bij Lily aan, helemaal enthousiast. "En, wat vind je ervan?" vroeg Lily

Vol verwondering keek Hoppy nog eens rond en zei: "Ik vind het heel mooi, en zoveel andere kikkers. En groot, als je een stukje rondspringt ben je direct de weg kwijt . Ik loop hier verloren" En dan liet Lily hem Heel Wonderland  zien, ze gingen samen op jacht naar insecten en ze plaagden de eenden en de reigers. Hij maakte volop kennis met het leven buiten de put, met al die andere kikkers. Ze genoten echt en Hoppy  voelde zich gelukkig. Maar na een week was ie uitgeput. "Geef mij maar mijn veilige put, daar ben ik gelukkig", zei ie.

En hij besloot weer naar huis te gaan. Ze namen hartelijk afscheid en Hoppy vertrok weer naar beneden. Hij had besloten om alles wat hij gezien had direct te vergeten, en weer gelukkig te zijn in zijn dierbare put. Dat was genoeg voor hem en hij voelde zich daar goed genoeg.
Hij begon weer rondjes te zwemmen, een keertje heen en weer en een keertje terug en nog een rondje.Maar om een of andere reden gaf dat ineens geen voldoening meer.  Hij kon de beelden van wat hij allemaal had gezien niet uit zijn hoofd zetten. Hij zwom eens de andere kant op, maar dat veranderde niets. Hij miste zijn nicht, de eenden en de reigers, het jagen, de oneindige ruimte, de geuren en geluiden van de vijver en zijn nieuwe vrienden. Hij bleef er maar aan denken. De zon, de lucht, het water, de bomen, het gras, de overvloed aan dikke vliegen.....
Elke nacht sliep hij onrustig en droomde hij van het leven in Wonderland. En na een paar dagen klom hij weer uit de put en ging terug naar zijn nicht Lily en zei: "Ik was helemaal niet blij meer, daar beneden. Ik blijf maar aan jouw wereld denken!"              
                          "Ja", zei Lily, "Ik ben uit jouw put weggegaan omdat ik terug wilde naar mijn wereld, en jij bent uit je put weggegaan omdat je juist van je wereld weg wilde. Je hebt de omgeving waar je hoort ontdekt en daar voel je je thuis. En kikkers leven daar waar ze zich het lekkerst voelen. Als je eenmaal kennis hebt gemaakt met dat wat bij je hoort dan wil je niets anders meer dan zijn waar je wilt zijn. Je kan niet meer terug..... Welkom in Wonderland " riep zij.

Nou, toch weer een mooie metafoor, niet. Ooit ergens een liefdesverhaaltje gelezen over twee kikkers en door Mr. Willy  herwerkt voor zijn eigen doelstellingen.
En, voor diegenen die het niet zouden begrepen hebben , Hoppy das natuurlijk Mr Willy , en Wonderland , ja, das dat forum hier.

En Lily, Lily?  Zou dat misschien Hanneke geweest zijn?