Dementie, dat ongrijpbare spook, het diepste schrikbeeld van Mr Willy. Regelmatig heeft ie daarrond al een blog geschreven. Bij kanker kun je, ondanks de pijn, nog steeds de teugels van het leven stevig vasthouden, zelf kiezend wanneer de last te zwaar weegt. Maar dementie ontneemt je die macht, sleept je mee in een stroom waarin je ongewild een last wordt, je waardigheid stukje bij beetje verliezend, tot je niet meer herkent wie je was.

Misschien daarom dat dit ontroerend verhaal , geschreven door Camilla Seth, toch weer een heel gevoelige snaar heeft geraakt, en dat ik het graag wou delen. 

Echo's van liefde

15. juni 2018
Beste dagboek,

Ik heb vandaag je graf bezocht, John. Terwijl ik bij je grafsteen stond, hing de lucht zwaar van de geur van met dauw gekuste aarde, en fluisterde een zacht briesje door de bladeren van de oude eikenbomen. Het zonlicht filterde door de takken en wierp een warme gloed op het kerkhofterrein. 
            Bij elke stap weergalmde het zachte kraken van grind onder mijn schoenen de voorbije jaren. De aarde voelde koel en stevig aan onder mijn vingertoppen terwijl ik de gegraveerde letters van je naam overtrok. Een delicate melodie van vogelgezang omringde mij, in harmonie met het verre gezoem van het leven achter de begraafplaatspoorten.
            Terwijl ik mijn ogen sloot, kwamen de herinneringen terug – ons gelach galmde in de wind, de aanraking van jouw hand tegen de mijne. En op dat rustige moment voelde ik je aanwezigheid. Je was hier bij mij, te midden van het ritselen van bladeren en de zachte dans van zonlicht.

En toen kwam er een jonge man dichterbij. Zijn voetstappen vielen zachtjes op het gras.
Toen ik hem vroeg wie hij was, verbrak hij de stilte met een luchtige grinnik, een vleugje humor dat in de lucht hing. ‘Alleen je zoon uit een andere tijd,’ antwoordde hij. Zijn ogen bevatten een sprankje nieuwsgierigheid terwijl hij naar je grafsteen staarde. Een oprechte glimlach sierde zijn gezicht, dat doet denken aan de glimlach die je droeg toen onze dagen gevuld waren met gedeelde dromen en eindeloze mogelijkheden. Een ogenblik stonden we daar samen, een eigenaardig trio dat een brug sloeg tussen de rijken van herinnering en het heden. Het was alsof de natuur zelf ons gesprek afluisterde en de echo's van liefde absorbeerde.
          “Wat is je favoriete herinnering aan hem?” vroeg de jongeman, waarmee hij de betovering van de nostalgie verbrak.

De vraag bleef in de lucht hangen en droeg het gewicht van duizend momenten die nu zowel dichtbij als ver weg leken. Ik sloot mijn ogen en probeerde een herinnering vast te pakken die ongrijpbaar aanvoelde. Uiteindelijk werd het beeld werkelijkheid: de ochtend van onze bruiloft. De bank onder onze favoriete boom wiegde ons, het hout koel tegen onze gretige verwachting.  De zon schilderde de wereld in gouden tinten en wierp een warme gloed op je gezicht. Je lach echode door de lucht en creëerde een melodie die door de tijd weergalmde. Jij, met je charme en beloften van een toekomst vol gedeelde dromen, maakte die ochtend voor eeuwig in mijn hart gegraveerd.

‘Op de ochtend van onze bruiloft,’ begon ik met een fluisterende stem. “De wereld was van ons en we schilderden onze dromen op het canvas van de toekomst. John was zo knap en door zijn opwinding voelde alles perfect. We waren onoverwinnelijk, gebonden door een liefde die de beperkingen van de tijd trotseerde.’

Terwijl de woorden in de lucht hingen, knikte de jongeman begrijpend. De wind voerde de echo's van ons gedeelde gelach weg en liet een bitterzoete serenade van herinneringen achter.
        ‘Laten we je naar huis brengen.’ De man fluisterde, maar ik merkte het nauwelijks.

Ik heb je naam nog een keer getraceerd, ik realiseerde me dat zelfs als herinneringen vervagen, de afdruk van onze liefde blijft bestaan.

Ik hou van je, Johannes.

26. juli 2018
Beste dagboek,

Ze hebben ons huis ingenomen, John. Ons huis. De plek waar we veel van onze herinneringen hebben gemaakt. Ons toevluchtsoord, waar de muren weergalmden van het gelach en de kamers de warmte van talloze gedeelde momenten herbergden. Ik mag er niet meer wonen.
           In eerste instantie begreep ik niet wat er gebeurde. Hoe kan iemand mij uit mijn eigen huis zetten? Na wat discussie kwam ik erachter dat ze niet geloven dat ik nog voor mezelf kan zorgen. Onze kinderen zeggen dat ik dingen begin te vergeten en meer toezicht nodig heb.  
           Hoe konden ze mij zo verraden? Ik heb alleen een paar kleine details over het hoofd gezien, zoals een keer vergeten de oven uit te zetten, of de douche af en toe wat langer laten lopen dan de bedoeling was.
           Onze kinderen houden vol dat ik ze nauwelijks meer herken, en soms zelfs helemaal niet. Ik vraag me af of ze een wrede grap met me uithalen. Hoe kan een moeder tenslotte haar eigen kinderen vergeten? 
            Je bent in huis, John. In elke hoek, in de boeken op de plank, in het gereedschap in de tuin. Het voelt alsof ze een deel van jou van mij afnemen. Waarom voel je je verder weg dan ooit, John? Het antwoord ontgaat me, alsof ik met open handen de wind probeer te vangen.

Op naar vrolijker nieuws. De man die ik op het kerkhof ontmoette, komt af en toe bij mij op bezoek. Hij is aardig en heeft me geholpen met verhuizen naar het verpleeghuis. Vandaag vertelde ik hem over ons huis en de dag dat we er introkken.

Ik kan het mij herinneren alsof het gisteren was. We waren gelukkig.

Op een zonovergoten zomerdag stuitten we eindelijk op de plek waar we onvermoeibaar naar op zoek waren geweest. Alle selectievakjes waren aangevinkt, alles waar we ooit op hadden gehoopt in een huis. 
        Terwijl we naar ons nieuwe toevluchtsoord reden, konden de kinderen op de achterbank hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en bombardeerden ons met duizend vragen. Bij aankomst nam je me in je armen en droeg me over de drempel, een romantisch gebaar rechtstreeks uit de pagina's van oude films.
           Vanaf dat moment werd deze ruimte meer dan een huis; het werd ons thuis. We hebben er onze essentie aan toegevoegd en verjaardagen en jubilea gevierd in de gastvrije omhelzing. In momenten van de hardheid van het leven waren deze muren getuige van onze tranen en vormden ze een toevluchtsoord voor ons gedeelde verdriet.Belangrijker nog: binnen deze muren ervoeren we de puurste uitingen van vreugde: spelen, knuffelen en kussen.

Oh, wat mis ik die tijden, John. De echo's van ons gelach lijken te blijven hangen in de lege ruimtes en resoneren met de stille herinneringen die weigeren te vervagen. Door de turbulentie van de verandering blijft er één constante over: je zult altijd mijn hart hebben.

Ik mis deze tijden, John.

24. december 2018
Beste dagboek,

Ik heb vandaag je graf bezocht, John. De lucht hing zwaar van de aardse geur van vochtige grond. Ik weet dat het lang geleden is dat ik dat voor het laatst heb gedaan. Elke stap die ik zette bracht de grond in beroering en bracht een aroma vrij dat een aangrijpende mix was van de muskus uit de natuur en de met herinneringen beladen bries.
        De grafstenen, verweerde schildwachten die stilletjes waken, droegen de koele toets van duizend verhalen die in hun steen waren geëtst. Om ons heen ritselden de bladeren als het gedempte gefluister van onzichtbare metgezellen.
         Toen ik mijn ogen sloot, kon ik de zachte streling van de wind voelen, een zachte borstel langs mijn wangen die de echo van jouw lach met zich meevoerde.
          De man over wie ik je eerder heb verteld, heeft me opgehaald bij het verpleeghuis. Hij heeft een meisje meegenomen. Kerst vier ik samen met hen en hun families.
Hun vriendelijkheid is iets dat ik echt waardeer .
           Op de een of andere manier doen ze me denken aan onze kinderen John. Herinner je je de laatste kerst die we samen hadden voordat ze aan hun eigen leven begonnen?

Eerste Kerstdag was koud en sneeuwde. We waren allemaal super enthousiast om eindelijk samen te komen, na er weken naar uitgekeken te hebben. Eindelijk waren de kinderen thuis van school. Het eten smaakte beter dan ooit. We hadden een grote boom en feestelijke versieringen. 's Avonds gingen we naar buiten en speelden we in de sneeuw. Jij en de kinderen bouwden deze enorme sneeuwpop, en ik vond een wortel waarvan we dachten dat die perfect zou zijn voor zijn neus - totdat jij besloot erop te knabbelen. We hebben de hele avond grappen gemaakt en gelachen.
              Onze kinderen groeiden op tot geweldige mensen. Ik weet dat we ze goed hebben grootgebracht. We wisten allebei dat de dag zou komen dat ze uiteindelijk hun eigen leven zouden beginnen. Ik mis ze. De lege kamers doen een tijdje pijn, maar ik weet dat ze blij zijn. En ik kon niet trotser op ze zijn.

Ik begin te vergeten hoe je eruitzag, John. Het maakt me bang. Laat mij alsjeblieft de herinneringen aan jou bewaren. Ik zal je vaker bezoeken. Ik beloof.

Ik hou van je tot het einde, John.

15. januari 2019
Beste dagboek,

Vandaag kreeg ik het nieuws waar ik al zo bang voor was. De dokter vertelde me dat mijn ziekte aanzienlijk verergert. Ik wilde het je niet vertellen, maar ik heb de ziekte van Alzheimer. Het is een progressieve aandoening die de hersenen aantast en geheugenverlies, verwarring en andere problemen veroorzaakt. Er is geen remedie, alleen enkele behandelingen die de symptomen kunnen vertragen. Mijn dokter zei dat ik me op de toekomst moest voorbereiden en alle noodzakelijke regelingen moest treffen.
             Ik voel me verdoofd. Niets maakt me meer bang dan jou te vergeten, John. Onze herinneringen zijn het enige dat ik nog heb. Het enige wat ik wil is terugdenken aan de mooie tijden die we samen hadden. De dag dat we elkaar ontmoetten, de dag dat we trouwden, de dag dat we ons eerste kind kregen, de grappen die we deelden. Jou vergeten is mijn ergste nachtmerrie.

Ik hou van je, Johannes.

20. Mei 2019
Beste dagboek,

Ik ben bang voor wat er met mij gebeurt. Het voelt alsof ik mezelf langzaam aan het verliezen ben. Soms voelt het alsof mijn hersenen in mist zijn gehuld. Alles lijkt wazig en onduidelijk. Op de een of andere manier verlies ik daardoor tijd en ruimte uit het oog.
         Het lijkt alsof ik mensen vergeet die ik zou moeten kennen. Woorden verdwijnen voordat ik ze hardop kan uitspreken. Wat mij het meest bang maakt, is dat ik daardoor de herinneringen aan mijn verleden vergeet. Ik wil onze tijd samen niet vergeten, John. De herinneringen aan ons twee samen houden mij in leven.

Het spijt me dat ik je niet zo vaak heb bezocht als voorheen. De tijd staat mij de laatste tijd niet mee.

Ik hou van je, Johannes.

12. Augustus 2019
Beste dagboek,

Ik mis je zo erg vandaag, John. We hielden vierenveertig jaar van elkaar, in goede en slechte tijden. Nu zijn al die jaren herinneringen geworden. Ik bewaar onze herinneringen dicht bij mijn hart, ze zijn alles wat ik nog van je heb.

Ik kan me onze laatste jaren samen niet herinneren. Toch weet ik diep in mijn hart dat ze vol gelach waren. Het is altijd wij tweeën samen tegen de wereld geweest. Nu ben ik alleen. Zonder jou voelt het alsof ik een deel van mezelf mis.

Ik bezoek je graf zo vaak als ik kan. Het voelt alsof je dichter bij me bent als ik daar ben. Mijn hart zul je altijd hebben, John.

1. december 2019
Beste dagboek,

Ik weet dat ik ooit van een man hield die John heette. Hij was mijn leven.

Op een dag zullen we weer samen zijn.

Ik zal voor altijd van je houden, John.