Terwijl de avond neerdaalt vindt Mr Willy zich wederom verzonken achter zijn PC, bloggend over de levensreis die hem daar heeft gebracht. In de stilte van zijn gedachten, terwijl de cursor knippert als een baken in de nacht, overpeinst hij de herfst van zijn bestaan.
Eens was ie een sterke eik, diep geworteld in het leven, standvastig tegen de stormen. Nu voelt hij echter hoe zijn krachten beginnen te wankelen.- en veel sneller dan hem lief is. Hij, die twee jaar geleden nog wekelijks een halve marathon liep, zijn hand niet omdraaide voor 30 km joggen, moest het gisteren al na amper een kwartier opgeven. En deze ochtend , 25 minuten op de loopband aan een héél rustig tempo, doodmoe.
En dat maakt hem depressief.De ziekte, een ongenode gast, heeft zich , traag maar onstuitbaar, binnen zijn muren gewrongen, vretend aan zowel zijn fysieke kracht als de manier waarop hij naar de toekomst kijkt. Zijn geest, ooit een onneembare vesting, wordt nu belegerd door de onzekerheid van hoe verder te gaan. Het is een strijd die niet alleen op het lichamelijke vlak wordt uitgevochten, maar ook in de spiegel, waar de tekenen van een vroegtijdige veroudering en het naderende verval zichtbaar worden.
Eens heeft ie de wereld betreden met de robuuste kracht van een leeuw, maar nu voelt ie zich soms als een broze boom, droog en breekbaar, omhoogkijkend naar de sterren waar ie antwoorden zoekt die ie niet kan vinden. De angst voor wat nog komen gaat, vervult hem met onrust. Hij vraagt zich af of hij zijn laatste dagen zal moeten doorbrengen in verdriet en pijn, teruggetrokken in zichzelf, of dat hij in staat zal zijn om zijn leven met waardigheid af te sluiten.
En intussen vloeien de dagen voort, ongrijpbaar als water, en kijkt Mr Willy naar het langzame afbladderen van zijn leven, naar de naaktheid van een schedel die eens vol dromen en ideeën was. Zijn tanden, eens scherp als die van een jonge wolf, lijken nu te smelten in de tijd, net als zijn hoop.
En nu, in in deze late jaren zoekt ie naar naar wijsheid, hoopt ie dat de ouderdom hem genadig zal zijn en hem niet voortdurend in gevecht zal houden met deze sluipende ziekte binnenin.
Maar toch, in deze momenten van reflectie, terwijl hij blogt in de stilte van de nacht, beseft hij dat het leven, ondanks alles, een prachtige reis is geweest. En hoewel de toekomst onzeker is, blijft de essentie van die reis, de liefde, de humor, en de vreugde, onuitwisbaar gegrift in zijn hart.