En daar is ie weer, stil in de duisternis
Zijn vingers dansend over de toetsen, zonder ergernis.
De nacht omarmt zijn hart, in een wereld die nog slaapt,
En blogs rijzen uit het duister, gedrenkt in wat hem raakt.
Zijn kamer, zwak verlicht, een klein en knus tafereel,
Daar voelt hij zich het sterkst, daar achter zijn bureel
Bij een tas vol geurige nevels, dampend in de stille lucht,
Hij schrijft over wat hem beroert, met een diepe, stille zucht.
Hij plukt troost uit de diepten van zijn hart
Schrijft over gevoelens, de lichte en de donkere kant
Met woorden van hoop en verdriet
Waarbij hij ook de schoonheid ziet
Zijn blogs zijn zijn schuilplaats tegen verdriet
een zachte helende mantel, die niemand ziet
Hij weeft zijn woorden van vreugde en pijn
over zijn leven, zijn eigen kleine terrein
Dus kom je ooit in Wommelgem, in de late uren
voorbij zijn deur, waar hij stil zit te turen
ga dan op kousenvoeten verder, in volle stilheid
want Mr Willy is aan 't schrijven, in al zijn tederheid