De hoeveelheid onderzoeken en behandelingen die je als gediplomeerd kankerlijer moet ondergaan is gewoon eindeloos. En die zijn niet allemaal even aangenaam.
Maar er zijn gradaties. Van gewoon " niet leuk" tot ronduit onaangenaam en soms hoogst pijnlijk.
D'r zijn ook van die onderzoeken die zonder meer een aanslag zijn op je menselijke waardigheid.
Mr Willy herinnert zich nog altijd zijn prostaatoperatie. Twee dagen nadat dat ding eruit gerost was, mocht ie naar huis. Alleen, zijn darmen zaten vol maar d'r wou niks uitkomen. Druk uitoefenen kon niet, mocht niet en was daarbij gewoon veel te pijnlijk. En nu had ie al genoeg zakjes movicol genomen om er een indigestie van te krijgen, maar dat hielp dus ook al niet.
Dan maar de grote middelen genomen, een klysma.
Nou, wat blijft er van je menselijke waardigheid over, als je daar, nog verrekkend van de pijn, krom op je zijde ligt, van je klederen ontdaan, een blaaskatheter aan je lijf, terwijl je een verlengstuk van je dikke darm ziet vertrekken naar een kan met zeepsop? En die wordt dan omhoog gehouden door een verpleegster, waarschijnlijk een of andere stagiaire , dat zijn geknipte werkjes voor hen , met de allures van het Vrijheidsbeeld van New York.
En dan lig je daar in een houding, een Romeinse slaaf waardig.
Klaar, zegt ze , en dan draait ze de kraan open.
En dan begint het in je darmen te borrelen, te stromen, te broebelen, allemaal in een richting die nooit door moeder natuur voorzien is. Je voelt het zeepsop doorheen je darmlussen klutsen.
Weer klaar, zegt ze.
Tien minuten wachten en dan verzwindt het verleden, breekt het gelukzaligste moment in je leven aan, een allesoverheersend gevoel van totale bevrijding dat opweegt tegen alles wat voorafging.
Uren later geniet je d'r nog van .
En dat gevoel is op een prachtige en onnavolgbare wijze vertolkt door Jay " screaming" Hawkins. die z'n bijnaam "screaming" meer dan verdiend heeft.
Is trouwens met kop en schouders Mr Willy's lievelings blues zanger.