Tijden veranderen.
De opa's en oma's van vroeger bestaan niet meer. Die brachten hun oude dag gewoonlijk stilletjes door ergens bij een van de kinderen, waar ze zorgvuldig in een hoekje bij de Leuvense stoof gedrapeerd werden, in afwachting van... Die tijd is voorbij. Tegenwoordig worden ze systematisch geïntegreerd in de samenleving. En omdat ze met de jaren een beetje solvabel zijn geworden, kunnen ze nu ook overal als sponsor worden ingeschakeld.
Zoals op de school bijvoorbeeld. Daar richten ze dan met de regelmaat van de klok benefietavonden, grootouderfeesten, enzovoort in. Die scholen krijgen tegenwoordig minder en minder subsidies en dan gaan ze overal wat bedelen. En grootouders zijn nu eenmaal dankbare slachtoffers. Vooral in hun prilste stadium werken kleine kinderen vertederend op mensen die al een beetje naar de seniliteit sloffen.
En zo waren Mr. en Mevr. Willy recentelijk nog eens opgetrommeld. Op het programmablaadje staat dan een tekening van een opa en een oma van voor de oorlog, want oma heeft nog zo’n ouderwetse dot op haar achterhoofd en ze draagt een lang, gebloemd kleed dat zelfs Spullenhulp in geen enkel ontwikkelingsland nog kan verpatsen, zelfs al geven ze de hele opa erbij als klusjesman. En die opa draagt dan een trui die nog door oma gebreid is in de tijd dat ze nog niet sukkelde met artrose.
En dan worden ze vergast op een dans en een liedje, dat staat zo in het programma, en er is onschadelijke groene theesoep, vol vitaminen en zelfgebakken wafels, die wel niet zo lekker zijn, maar héél gezond, want ze zitten vol zemelen. En met ware doodsverachting drinken ze van de zelfgemaakte limonade, een drank in een ondefinieerbare gifgroene kleur, even kleurrijk als de smaak. Na enig speurwerk blijkt dat door de spinazie en de komkommer te komen, die erin gemixt zijn. Want de juf heeft gezegd dat dat héél goed is voor ouwe opa's en oma's.
Het is waarschijnlijk allemaal erg goed bedoeld en daarom ondergaan de Willy's geduldig deze tortuur. Ze wuiven zelfs geestdriftig naar hun kleinkinderen, als die dansend op het podium verschijnen; in hun ogen is er een nieuwe Olivia Newton-John met John Travolta geboren.
Maar dan begint het pas. Want zo'n grootouderfeest is een soort Vlaamse kermis, met alle soorten kraampjes waar je je geld kwijt kan, tenslotte is het toch voor het goede doel, niet? En die kinderen vinden dus in élk van die standjes wel iets naar hun gading: drank, snoep, een of ander gadget dat thuis onmiddellijk naar de prullenbak verwezen wordt, noem maar op. En een tombola hoort er ook bij. Slechts één prijs: een ballonvaart. Al goed dat we niks gewonnen hebben.
Maar de grootste beproeving moest nog komen: de speelplaats. Nu omgetoverd tot een terrein vol folkloristische kinderspelen waar opa's en oma's de degens moesten kruisen met hun kleinkinderen. Denk aan zakdoekje leggen, stoelendans, eierlopen en zakkenlopen. Een helse beproeving waar iedereen aan mocht meedoen. Nou, d'r waren maar heel weinig opa's zo gek hoor, maar Mr. Willy kon er niet aan ontsnappen. Die smekende ogen van zijn kleinkinderen daar kon hij niet tegenop.
En daar ging hij dan, tegen wil en dank, de strijd aan met een bende springerige, energieke kinderen die minstens zestig jaar jonger en honderd keer leniger waren.
Bij het zakdoekje leggen was hij al meteen de pineut. Terwijl de kinderen als jonge hertjes rondhuppelden, probeerde hij met zijn krakkemikkige benen hen bij te benen. Hopeloos. En bij de stoelendans was het niet veel beter. Terwijl de kleintjes bliksemsnel op de stoelen ploften, kwam Mr. Willy als een trage schildpad aangestrompeld, net op tijd om de muziek te horen stoppen en een lege plek te vinden.
Het eierlopen leek in eerste instantie eenvoudiger. Totdat Mr. Willy merkte dat zijn handen trilden als een aardbeving. Met elke stap leek het ei op de lepel te willen ontsnappen, wat uiteindelijk ook gebeurde toen hij struikelde over een molshoop. De kinderen gierden het uit van het lachen terwijl hij bedremmeld naar het gebroken ei op de grond keek.
Maar de echte nachtmerrie begon bij het zakkenlopen. Meneer Willy wurmde zichzelf in de jute zak, wat al een prestatie op zich was. Hij probeerde een paar hupjes, maar ach, heel zijn lijf protesteerde luidkeels. Het leek alsof hij in slow motion bewoog, terwijl de kinderen als gekken voorbij stuiterden. Uiteindelijk eindigde hij met zijn gezicht in het gras terwijl de kinderen juichend over de finish sprongen.
Met elk spel dat voorbijging, werd het duidelijker hoe krakkemikkig Mr. Willy eigenlijk was en hoeveel beter die kinderen waren. Maar toch, toen het feest ten einde kwam en zijn kleinkinderen hem omhelsden en prezen voor zijn deelname, voelde hij zich de winnaar van de dag.
Uiteindelijk was het toch een heel prettige dag geweest, en hoewel hij zijn twijfels had , nog steeds trouwens, over de culinaire capaciteiten van die kleintjes, had hij er toch geen indigestie aan overgehouden.