En daar lag hij dan, getransformeerd in een menselijke stekkerdoos: Mr Willy.
Niet minder dan 17 elektroden hadden ze op zijn arme lijf bevestigd. Vanaf zijn onderbenen via zijn borst en buik, zijn keel en kin, zijn slapen en dan nog een hele lading op zijn achterhoofd – het leek wel een uit de hand gelopen kunstproject. Zijn prachtige paardenstaart helemaal onder de gel. Zelfs zijn neus hadden ze volgestopt met elektroden. Lastig, kon hij daar 's nachts nog niet eens fatsoenlijk in zitten pulken. Dat ding jeukt constant. Niet dat het anders gemakkelijk zou zijn geweest, want ze hadden ook nog zijn wijsvinger ingepakt, alsof hij een wandelende mummie was.
En dat allemaal door zijn cardiologe, die niet alleen zijn hartproblemen onder de loep had genomen, maar ook vermoedde dat hij aan slaapapneu leed. De schuld van Mevr willy, die had geklaagd dat ie te veel en te hard snurkte. Dat kon immers ook nog een oorzaak zijn van zijn vermoeidheid en conditieverlies.
Dus werd er een slaaptest gepland, ergens in september, want de wachtlijsten voor die dingen waren langer dan een winterslaap van een beer.
Maar toen ging gisterochtend de telefoon. Een zeldzaam plekje was vrijgekomen! Of Mr Willy misschien diezelfde dag nog kon komen, zo rond halfdrie. Verlof werd snel onderbroken – niet erg, want met die hitte van de laatste dagen begon dat campertje aan te voelen als een sauna op wielen.
En dus lag Mr Willy daar, maar niet in een steriel hospitaalbed, nee hoor, wel in een kamer van een heus hotel. Ja hoor, de bovenste twee verdiepingen waren door het hospitaal afgehuurd en speciaal gereserveerd voor mensen met slaapproblemen. Zo zie je maar dat niet alleen vluchtelingen of migranten van een luxe accommodatie kunnen genieten.
En nou zat ie zich daar wel de hele namiddag en avond steendood te vervelen, want slapen mocht pas vanaf tien uur 's avonds.
Nou ja, slapen... Probeer maar eens te slapen met zo'n hele draadmassa aan je lijf. Elke poging om je om te draaien voelde aan als het beklimmen van de Mont Blanc. En dan lig je daar, halfnaakt onder het alziend oog van een camera, zonder zelfs de vrijheid om ongemerkt eens te krabben aan je edele delen.
En, hoewel het een hotel werd genoemd, was er geen airconditioning, dus het was 's nachts al bijna net zo warm als in zijn benauwde campertje.
Om maar te zeggen, Mr Willy heeft in weken niet zo slecht geslapen als deze nacht. Het eten was ook al niet veel zaaks. Typische ziekenhuiskost: een paar sneetjes brood, wat voorverpakte kaas en confituur, gepresenteerd onder een mooie stolp, maar verder weinig bijzonders. Van iets dat zich een hotel noemt, zou je toch meer verwachten.
Nu is hij weer thuis, het avontuur is voorbij. Maar het duurt ongeveer zeven weken voordat de testresultaten binnen zijn. Pfff... in dringende gevallen ben je allang dood.
En toen las hij nog eens het infoblad met de tarieven. Het hospitaal rekent maar liefst 947 euro voor één nacht. Kan je dat geloven? Mr Willy voelde zich alsof hij een verblijf in een vijfsterrenhotel had betaald, maar dan zonder de bijbehorende luxe.
Niet te verwonderen dat de ziekenfondsen bijna failliet zijn.