Nou, daar zit je dan, gewoon wat verweesd door het raam te kijken. Niet dat er zoveel te zien is. Buiten een toevallige voorbijganger die gehaast en zonder binnen te kijken het gebouw passeert, is het stil op de weg. Maar wie hier langs komt om langer te blijven, arriveert vroeg of laat ook voor hetzelfde venster.
Je gezicht is getekend door de tijd. Het weinige haar dat je nog hebt, is zilvergrijs en dat hebben ze mooi achteruit gekamd, zo in de vorm gelegd dat de kale plek boven op je kruin bedekt is. Een kleine ijdelheid die je je nog kan veroorloven. De diepe groeven op je gelaat geven een schaduw op je gezicht, geeft het nog enigszins karakter. Ze getuigen van leed, verdriet en pijn. De zeldzame keren dat deze rimpels door een lach in beweging komen, lijken ze meer dan tekens van ouderdom.
Met een blik op oneindig kijken je waterige grijze ogen naar een andere wereld. Momenten uit een ver verleden, die op het vensterglas worden geprojecteerd. Je communie waar je je eerste grote fiets hebt gekregen, hoe je Mevr willy hebt ontmoet, zoonlief met je kleinkinderen aan zijn hand . Af en toe loopt er een traan over je gezicht, langs en over de rimpels tot in een of andere mondhoek, waar je koortsige lippen het zout van de herinneringen proeft. Je kin die in onmacht trilt.
Iedere morgen onderga je de nodige verzorging zodat je je nadien toch nog een kleine stukje mens voelt. Een vriendelijke verpleegster spreekt je af en toe wat sussende woorden toe, die je toch maar half hoort af en ontdoet je van je nachtkleding. Vroeger was het ergste wat je je kon indenken dat je een ongelukje voorhad, jezelf bevuild in je slaap. Vandaag is het gewoon de vraag of je de pampers het gehouden hebben tijdens de nachtelijke uren. Vaardige handen wassen je en begeleiden je stramme ledematen in verse kleren.
En niettegenstaande de moeite die het kost, kijk je telkens weer uit naar de periodes waar je gevoederd wordt. Het klinkt misschien onmenselijk en denigrerend, maar het is de juiste omschrijving van de etensactiviteiten. Telkens is het een huzarenstukje om zonder morsen wat van het fijn geprakte eten binnen te krijgen. Zelf heb je niet meer de handigheid om met een lepel of vork tot bij je mond te komen. Om een grotere smeerboel te voorkomen, lepelt men beetje per beetje het ondefinieerbare goedje binnen. De bewegingen van je kaken en tong zijn het niet altijd met elkaar eens en gebeurt dikwijls dat de brij langs je kin terug weer voor de vrijheid kiest. Gelukkig heb je een slabbetje zodat je verse hemd niet elke keer besmeurd wordt.
Na een middagdutje komen ze je dan halen voor de namiddagrecreatie. Actief zijn, das kijken naar de wat minder fragiele ouderen die soms wat knutselen of een grote bal naar elkaar toe rollen. Af en toe komen er kinderen op bezoek, dan is het bij velen feest. Maar het mag allemaal niet te lang duren. Hoofdpijn krijgt je ervan.
Het is een verademing om na het vieruurtje gewoon wat naar buiten te staren door de ruit van je kamer. Een kleurrijke auto die soms voorbij zoeft, die mus die onbevreesd elke keer terug komt op de vensterbank, de bomen die geluidloos wiegen in de wind.
En op je tafel staat nog altijd je laptop, een vervagende herinnering aan de tijd dat je nog kon chatten en bloggen. Soms ben je nog wat helder en dan vraag je je wel af hoe het met al die lotgenoten van vroeger wel is, want daar hoor je dus niks meer van. En soms, als een betere dag hebt kijk je misschien wat televisie, toch als een van de verplegers hem komt opzetten, want zelf kan je dat dus niet meer.
Maar meestal wacht je gewoon op de man die je met handige bewegingen in je bed stopt. En dan, dank zij dat kleine pilletje, kan je slapen zonder zorgen tot een nieuwe morgen je wakker roept.
Maar eigenlijk..., eigenlijk wil je gewoon helemaal niet terug wakker worden.
En gisteren nog had men mij gewenst dat Mr Willy de gezegende leeftijd van 107 zou bereiken. Nou, als ik zelf mijn achterste niet meer kan afvegen en als ze me moeten voeden als een baby, dan hoeft dat allemaal niet. Dan zien we wel dat we d'r zelf wat vroeger uitstappen.