Heel in de verte, amper hoorbaar, slaat de kerktoren drie uur.
Het huis is doodstil, een zeldzame rust die de hectiek van de dag verdrijft en waar Mr Willy intens van geniet, het is een balsem voor zijn geest. Het enige geluid dat je hoort, is het zachte gezoem van de computer en het ritmische tikken van zijn vingers op het toetsenbord. Buiten is de wereld in rust gehuld, geen verkeer, geen stemmen, geen wind, geen regen, alleen de stille adem van de nacht.
In deze stilte vindt hij een kracht en een rust die alle woorden overstijgt. Niets is sterker, niets heeft zoveel kracht als het zwijgen van de nacht. En terwijl hij achter zijn PC zit, voelt hij hoe dit zijn gedachten leegmaakt, hoe de dagelijkse zorgen oplossen in de sereniteit van het moment.
"Niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort."
Hij neemt een voorschot op de dood, voelt de stilte om zich heen en ervaart een diepe verbondenheid met de nacht. De zwijgzaamheid verdragen kan, dat is iets wat hij geleerd heeft. Hij voelt zich nooit alleen in deze stilte, integendeel, hij voelt zich verbonden met een diepere waarheid, een innerlijke rust die alleen in het zwijgen van de nacht te vinden is.
Mr. Willy sluit zijn ogen voor een moment, ademt diep in en uit, en laat de stilte zijn geest leegmaken. In deze nacht, in deze stilte, vindt hij een vrede die woorden niet kunnen beschrijven. Woorden zeggen vaak veel te veel en toch niets van wat hij werkelijk bedoelt.
Maar hier, in de stilte, is alles precies zoals het moet zijn.
En nou zullen er altijd wel knorpotten zijn die gaan beweren dat Mr Willy gewoon wat achter zijn scherm zit te suffen, maar dat zijn zuurpruimen zonder één greintje poëtische ziel.