Mevr Willy, das de liefste vrouw van de hele wereld.
Het is dan normaal dat Mr Willy voor zo’n vrouw af en toe eens een gevoelig gedicht zou willen schrijven, bij voorbeeld een Vers voor de Slapende Geliefde .
Nu wacht ie er zich wel voor een soort hooglied te schrijven voor zijn geliefde, die daar tussen de leliën slaapt, in een tuin onder een kersenbloesem, op een rustbed van exotische kruiden uit verre landen, met zicht op een mirreberg en een wierookheuvel, in een lusthof vol rijpe granaatappels, en orchideeën en de geur van saffraan en kaneel en vanille…
Niks daarvan, want je mag in de poëzie wel een beetje overdrijven, maar je moet er toch iets van de werkelijkheid in terugvinden. Tegenwoordig toch.
En in Hooglied 1:9 ( een vers uit het Bijbelboek Hooglied, dat deel uitmaakt van het Oude testament) mocht koning Salomon over zijn geliefde dan wel zeggen: ‘Mijn vriendin, je bent als de merrie voor de wagen van de farao' , maar zulke liefdesverklaringen zou ik niet meer durven riskeren. Ik wil mijn oude dag in rust en vrede slijten.
En Mr Willy wanhoopte dus al: een Vers voor de Slapende Geliefde zat er bij hem thuis niet in. Toch niet met die merrie van de farao.
Maar nu had ie vannacht toch weer wat inspiratie gevonden. En volgende week wordt in Antwerpen moederdag gevierd ( daar komt nog wel een blog over) en dan krijgt ze een mooie postkaart met dat gedicht erin.
Das altijd goed voor een dikke knuffel
en daar doen we het toch maar voor, niet ?
Vers voor een slapende geliefde
In de stilte van de nacht, waar dromen zachtjes zweven,
Ligt mijn blik op jou, mijn lief, in rust zo sereen verweven.
Vijftig jaar van liefde, vijftig jaar van leed,
Hebben wij gedeeld, samen elke storm getrotseerd
Ik zie de lijnen in je gezicht, verhalen die ze vertellen,
Van dagen vol zon en van nachten waarin tranen zwellen.
Jij, mijn trouwe metgezel, door elke wisseling van tijd,
Jouw ademhaling zacht en rustig, een anker van zekerheid.
De schaduw die ons volgt, die stil maar dreigend wacht,
Vergeet ik even nu, in deze vredige nacht.
Want terwijl ik naar je kijk, zo kwetsbaar, zo puur,
Voel ik hoop in mijn hart, een gevoel zo duur
Kanker mag mijn lijf dan wel in duister hullen,
Maar jouw liefde, jouw warmte, laat het licht in mij vullen.
En ik hoop, mijn lief, dat ik nog lang mag blijven kijken,
Naar jouw slapende gelaat, in dit moment van stilte en wijken.
Dat ik elke nacht weer, vol van liefde en zegen,
Jouw adem mag horen, samen nog vele jaren beleven.
Want in jouw ogen vond ik de zon, in jouw glimlach het leven,
En zal ik, zelfs in schaduw, eeuwig naar jouw liefde streven.