En weer zit Mr Willy achter zijn oude PC, zijn trouwe metgezel door de jaren heen. Mijmerend over de grillige kronkels van het leven. Met het geluid van tikkende toetsen als een melancholische symfonie die de stilte van de nacht vulde.
Vroeger leken jaren eindeloos, uitgerekt als de warme zomerdagen die langzaam overgingen in koele herfstnachten.
Elk jaar duurde een eeuwigheid, twaalf volle maanden. En elke maand had zijn eigen kleur, zijn eigen geur, zijn eigen ritme. De dagen trokken langzaam voorbij, als een kalme rivier die door het landschap meanderde.
Maar nu... nu was het alsof diezelfde rivier was veranderd in een bruisende stroomversnelling, voortgedreven door een onzichtbare kracht die niet te stoppen was.
De seizoenen, eens zo duidelijk en afgebakend, lijken nu in elkaar over te vloeien als verf op een nat canvas. De lente verdwijnt voordat de geur van bloesem goed en wel zijn tuin heeft gevuld, de zomer schiet voorbij zonder dat hij al echt van de zon heeft kunnen genieten, de herfst laat slechts een vage herinnering aan gekleurde bladeren achter, en de winter is niet meer dan een korte, koude zucht.
De tijd is een een op hol geslagen paard geworden, niet te temmen en onverbiddelijk voortsnellend naar de horizon
Ach, het is niet louter een gevoel, maar eerder een waarheid die door de wetenschap bevestigd wordt. Terwijl de jaren verstrijken, neemt elke nieuwe ervaring een steeds kleiner stukje van het geheel van ons bestaan in. Maar dat besef verzacht de pijn niet, het maakt de verwarring niet minder, noch het verdriet minder scherp.
En dan denk je, eens te meer aan die diagnose, die je wereld heeft doen schudden als een aardbeving. Kanker. Palliatief. Woorden die, wat je ook doet, door je hoofd blijven echoën als een onheilspellend mantra. Je resterende tijd wordt beperkt, als een kaars die langzaam opbrandt, vlammetje voor vlammetje.
Hoe moet je die tijd vullen? Wat was of wat is echt belangrijk?
Een oude foto staat op zijn bureel, een vervagende herinnering aan betere dagen. Mevr. Willy, met haar stralende glimlach, stond naast hem, zoonlief tussen hen beiden. Geluk was toen tastbaar, iets eenvoudigs en vanzelfsprekends. Maar nu, nu wordt elke dag een kostbare schat, iets om te koesteren, om vast te houden.
En dan denk je aan de kleine momenten die het leven de moeite waard maken. De geur van vers gezette koffie in de ochtend, de warme gloed van de zonsondergang, het geluid van bladeren die ritselen in de wind. Schijnbaar onbeduidende dingen die nu een diepe betekenis beginnen te krijgen. En je leert, hoe moeilijk soms ook, om in het moment zelf te leven, om elk klein stukje geluk te waarderen alsof het een zeldzame diamant was.
Want hoeveel tijd er je nog rest, dat weet God alleen.
En zo zit je te filosoferen over de tijd die voorbijvliegt. Maar al kan je de tijd niet vertragen, je kan wel beslissen hoe je die beleeft. En Mr. Willy kan schrijven, zijn gedachten en gevoelens op papier zetten, zodat zijn woorden zullen voortleven, zelfs als hij er niet meer is.
En met die gedachte is ie weer beginnen bloggen, met woorden een zachte echo van zijn melancholie, een stille ode aan de tijd die zo vluchtig is, maar daarom des te kostbaarder.