Er was een tijd, heel heel lang geleden, dat de mensheid zijn wereld moest delen met elfen en feeën.
En ook de reuzen zwierven toen nog over de aarde : gigantische schepsels , niet bepaald de vriendelijke figuren zoals we die uit de sprookjes kennen. Neen, het waren eerder wandelende nachtmerries, boosaardige krachten van de natuur. Ze hadden de macht om de elementen te beheersen, als dondergoden die bergen deden schuiven en hele dorpen verzwolgen onder hun machtige lawines. Ze riepen stormen op en verspreidden dood en verwoesting alsof het herfstblaadjes waren, een ware plaag voor de mensheid.
Maar niet alle reuzen waren zo kwaadaardig. Er waren er ook die, ondanks hun enorme gestalte, een hart zo zacht als boter hadden. Deze goede reuzen waren als torenhoge waakhonden, beschermers van de mensheid die met hun gigantische kracht niets dan goeds deden
Een van die goedhartige giganten was Sallando, een reus met een zachte ziel en een duidelijke missie: overal waar hij ging, moest hij bomen en planten laten groeien. Sallando was altijd druk in de weer, maar, onhandig als hij was, verloor ie voortdurend zijn gigantische sandalen terwijl hij door het land wandelde.
En zo, op een dag, tijdens een van zijn vele omzwervingen, struikelde hij weer eens over een paar wolken en viel met een donderend geraas recht op zijn rug in wat nu Overijssel heet..
Sallando lag daar languit, maar zijn reusachtige rug was zo zwaar dat hij een enorme bult in de grond veroorzaakte. En natuurlijk kon Sallando voor de zoveelste keer zijn sandalen weer nergens meer vinden . Hij werd kwaad en woest en hij begon rond te banjeren, te springen en zelfs wat rondjes te draaien, waardoor hij allerlei rare deuken en bobbels in de grond maakte.
Maar erger nog, bij zijn val verloor ook zijn zak met zand en met zaadjes van allerlei soorten planten en bomen en dat werd dus kriskras door het hele landschap rondgeslingerd. En dus begon er van alles door elkaar te groeien : dennen, loofbomen, heidevelden, jeneverbessen, allemaal door elkaar en alzo werd er een wonderbaarlijk en mysterieus landschap gecreëerd met kleurrijke heidevelden, enorme zandbakken en bossen vol met mysterieuze wandelpaden die nergens naartoe leidden.
De dieren en vogels in het gebied vonden het allemaal wel prima en maakten er hun nieuwe thuis van.
En ondertussen, ergens diep in de tijd, begon het verhaal van Sallando zich als een lopend vuurtje te verspreiden, van dorp tot dorp, van streek tot streek. Mensen uit verre oorden hoorden over het wonderlijke landschap waar bomen spontaan uit de grond schoten, heuvels op de meest onverwachte plekken opdoken, en waar je zomaar een zandkorrel op je neus kreeg geblazen door een onverwachte windvlaag.
Het duurde niet lang voordat het gebied beroemd werd als de Sallandse Heuvelrug. Mensen kwamen in hordes, niet alleen om van de natuur te genieten, maar ook om de vreemde verhalen te horen over de reus die zijn sandalen verloor en per ongeluk een heel natuurgebied creëerde. Er zijn zelfs geruchten dat als je in de schemering goed luistert, je nog steeds het zachte gegrom van een reus kunt horen die zijn sandalen zoekt, ergens diep in de bossen.
En daar, in die prachtige streek, hadden de Willy's nog een paar dagen doorgebracht. Gewoon wat gewandeld en gekampeerd, rust en stilte gezocht en gevonden.
En van dat gegrom van de reus hebben ze niks gehoord, zal dus waarschijnlijk maar een fabel geweest zijn.
Maar de Sallandse Heuvelrug was eigenlijk niet het hoofddoel. Nee, dat lag in Raalte, bij Astrid. Die had een Kamanido georganiseerd en zoiets is niet volledig zonder Mr. Willy .En dus hebben we daar tot in de late uurtjes genoten van het gezelschap van Saskia, Peter en Zweef.
Altijd voor herhaling vatbaar.
Nou, traditiegetrouw hebben we daarna nog een dagje gekringwinkeld, en na een tussenstop in NP de Meinweg, was het dan terug huiswaarts.
En vier dagen weggeweest is weeral genoeg om de batterijen wat op te laden.
En over NP De Meinweg valt ook wel een blog te schrijven, maar das voor een andere keer.