En weer zit Mr. Willy in de stilte van de nacht te mijmeren, zijn gedachten fladderend als nachtvlinders door zijn hoofd. De eenzaamheid van het donker trekt hem aan, en morgenochtend geeft ie zichzelf wel zichzelf een uurtje extra slaap. Maar meestal is hij een vroege vogel, die allang voor de zon de horizon kleurt, uit zijn warme bed kruipt, klaar om de dag te begroeten.
Het ochtendritueel begint altijd op dezelfde manier, onverbiddelijk en noodzakelijk. Als kankerlijer zijn pillen je vaste metgezellen. De bittere smaak van de medicijnen markeert het begin van de dag. En dan komt het wachten. Een heel uur moet voorbijgaan voordat hij zich kan verwennen met zijn geliefde cappuccino, het elixer dat hem de energie geeft om de rest van de dag door te komen.
Dat uur wordt gevuld met het lezen van de krant. Mr. Willy is een man van zijn tijd, en heeft daarom een digitaal abonnement. Het nieuws stroomt binnen via zijn scherm, klaar om gelezen te worden.
Maar dat digitale nieuws... het mist iets. Waar is de ziel gebleven? Het scherm toont de letters, maar er is geen krakende pagina die om aandacht vraagt, geen geur van versgedrukte inkt die je neus prikkelt. Het is een steriele, bijna klinische ervaring, waarin je met een koele veeg van je muis het ene artikel na het andere voorbij laat glijden. Eén verkeerde toets, en je verdwaalt in de krochten van het internet, op plaatsen waar je nooit had willen zijn.
Zijn gedachten dwalen af, en met een zachte zucht denk je terug aan de tijd van de papieren krant. Die vertrouwde metgezel die elke ochtend op de deurmat lag, nog warm van de drukpers. Het was meer dan nieuws lezen; het was een ritueel. Met een kop dampende koffie in de hand, de krant rustend op je schoot laat je de wereld binnenkomen. Elke vouw, elke kreukel in het papier vertelde een eigen verhaal. Het was een moment van rust, van verbinding met de wereld om hem heen, iets wat je zo pijnlijk mist in deze kille digitale tijd.
De papieren krant was een levend ding, een bron van warmte en comfort. En als het nieuws gelezen was, begon de tweede levenscyclus van het prachtige drukwerk. De krant kreeg nieuwe rollen, vaak alledaags, maar altijd nuttig. Ze omhulde de vis die later op het bord nog lekkerder leek, of ze diende als voering in de kattenbak, tot groot genoegen van Midnight, de kat die haar plee zag bedekt met hergebruikte wijsheden. Bij oma en opa Willy was er altijd wel een stuk krant dat dienst deed als toiletpapier, een slimme oplossing die ervoor zorgde dat je nooit zonder leesvoer op het toilet zat.
En dan die regenachtige dagen, wanneer de wereld buiten grijs en nat was. Kleine Willy zat binnen, een jonge tovenaar met oude kranten, die met een paar geritste pagina's een warm vuurtje wist te ontsteken. Niets verwarmde zo goed als een knisperend haardvuur, aangestoken door de kranten die hun ziel opofferden aan de vlammen.
Nou ja, de wereld om je heen digitaliseert en verdrinkt zichzelf in pixels. Een papieren krant die als een warme deken van inkt en papier om je heen sloeg, 't wordt stilaan allemaal verleden tijd.
Jammer, want de zijn de beste dingen in het leven zijn toch juist die dingen die je echt kunt vasthouden.