Zij die zijn vroegere blogs herinneren, weten dat Mr Willy opgroeide in in een koud nest, waarin het uiten van emoties uit de boze was. Toen zoonlief 5 was, kreeg ie van zijn opa gewoon een hand, maar een kus, no way.
En als zoonlief dan , al wat ouder, bij mij op schoot kwam zitten voor een omhelzing, of gewoon om opa wat te plagen, dan bekeek die Mr. Willy alsof die een pedofiel was.
En alhoewel Mr. Willy daar de humoristische kant van inzag, blijft je dat toch bij.
Vandaar dit blog
---------
Knuffelen? Das iets waar Mr. Willy vroeger niks van moest hebben. De opvoeding waarschijnlijk . Zo'n dikke gemeende "hug" geven, dat kenden ze bij hem thuis niet. De enige persoon die hij al eens knuffelde, was Mevr. Willy zo ergens op een stil hoekje. En dát was dan wel in volle overgave. Maar iemand , en zeker geen manspersoon, zomaar eens goed vastpakken, eens flink omhelzen..... Brrrr, het idee alleen al deed hem rillen. Wat dat betreft stond zijn hart op slot, de sleutel weggestopt ergens diep onder in een oude lade.
Maar het leven neemt soms onverwachtse wendingen, zo ook dat van Mr. Willy. Op een dag sloeg het noodlot toe: hij kreeg de diagnose kanker. De wereld zoals hij die kende, stortte in. En terwijl hij de medische molen doorliep en de zwaarte van zijn situatie steeds meer begon te voelen, vond hij troost op een onverwachte plek: hier, op dit online forum.
Dit forum werd meer dan alleen zomaar een plek om informatie uit te wisselen of zorgen te delen. Nee, hier ontdekte Mr. Willy iets bijzonders, iets wat zijn kijk op het leven voor altijd zou veranderen. Want hier was en is “knuffelen” het meest gebruikte werkwoord. En dan niet zomaar als een vluchtig, vrijblijvend gebaar, maar als een daad van diep menselijk contact, zelfs al was het in het begin alleen virtueel.
Maar hoeveel meer wordt dat in rechtstreeks contact. Daar leerde Mr Willy uit eerste hand dat knuffelen veel meer is dan een fysiek gebaar.
Iedere knuffel die hij gaf of ontving, voelde als een warme deken van begrip, een bevestiging dat je d'r niet alleen voor stond. Het was alsof elke omhelzing de muren om zijn hart langzaam afbrak en de sleutel, die hij zo goed had opgeborgen, weer tevoorschijn kwam. De koude, rationele man die hij ooit was, maakte plaats voor iemand die zich openstelde voor de wereld om hem heen. Knuffelen werd zijn nieuwe favoriete werkwoord.
Wat Mr. Willy vooral leerde, is dat knuffelen een universele taal is. In een tijdperk waarin we constant met woorden, berichten en technologie worden gebombardeerd, blijkt een simpele knuffel , zelfs virtueel, een hartje of een andere emoij , vaak krachtiger dan duizend woorden. Het is een gebaar dat zegt: "Ik ben hier voor je," of "Ik begrijp je," zonder dat er ook maar één woord hoeft te worden uitgesproken.
Knuffelen is niet zomaar een vriendelijke daad, het is een manier om de verschillen tussen mensen te overbruggen, om onze gedeelde menselijkheid te vieren. In een wereld die steeds meer vervreemd raakt door technologie en individualisme, herinnert knuffelen ons eraan wat het betekent om mens te zijn. Een Kamanido zonder geknuffel, das geen Kamanido.
En wat dus begonnen is als een ongemakkelijke confrontatie met zijn eigen gevoelens, is geëvolueerd tot een diepe, blijvende liefde voor het simpele, maar oh zo krachtige gebaar van een knuffel.
Nou, tegen Peter kan ik niet tegenop hoor. Diens capaciteit als ambassadeur van de knuffel, dat is ongeëvenaard.
Maar toch, als je de volgende keer twijfelt of je die ene persoon wel een knuffel moet geven, denk dan aan Mr. Willy. Zet, zoals hij, je schroom opzij, open je armen en geef die knuffel. Want wie weet, misschien verander je daarmee niet alleen hun leven, maar ook dat van jezelf.