's Nachts, als Mr. Willy stilletjes achter zijn computer zit , in de bijna oorverdovende stilte in het huis, dan zijn ze er, die demonen. Het is het moment waarop de donkere gedachten in je hoofd het luidst fluisteren, wanneer de wereld om je heen slaapt en er geen afleiding meer is. Demonen zijn er altijd, maar 's nachts lijken ze sterker, zwaarder.
Deze kanker, dit verdomde ding in je lichaam, voelt alsof het de deur heeft geopend voor alles wat donker en destructief is. Elke keer dat je je ogen sluit, ziet hij ze daar, die demonen. Ze zijn niet echt, dat weet je, maar toch zijn ze er, ongrijpbaar maar o zo aanwezig. Ze hebben zich genesteld in je hoofd, in je gedachten, en ze lijken niet van plan om weg te gaan. Ze nemen bezit van elke vrije ruimte, vullen die met angst en twijfel. "Wat als?, wanneer?" en "Waarom ik?" zijn vragen die constant door je hoofd galmen.
Dikwijls heeft hij het gevoel dat zijn hoofd een gevangenis is geworden, een plek waar deze schaduwen vrij spel hebben. Ze lijken zich te voeden met zijn angst en proberen elke hoop te verdrinken in een zee van wanhoop.
Maar het leven zelf brengt uitdagingen met zich mee : tegenslagen, verlies, en nu deze ziekte , wel de grootste uitdaging van alles. Kanker kan je nu eenmaal niet overwinnen.
Maar toch schuilt er iets in je, iets in ieder van ons, iets dat deze schaduwen niet kunnen raken. Een kracht diep van binnen, een deel van je dat weigert te buigen, te breken. Een innerlijke geest die opstaat wanneer de rest van je lijkt te vallen. Het is geen fysieke kracht, maar iets spiritueels, iets wat in je ziel geworteld is. Het is het deel van je dat weet dat deze schaduwen, hoe luid ze ook fluisteren, niet het laatste woord zullen hebben.
Kanker is een zware weg, zwaarder dan Mr. Willy ooit had kunnen verwachten. Elke dag is een uitdaging, niet zozeer tegen die rotziekte , maar ook en vooral tegen de gedachte dat dit alles tevergeefs is. Maar die innerlijke kracht, die je haalt uit de diepste diepten van je zijn, die laat je niet los. Het probeert je donkere gedachten te doorbreken, je angsten te doorsnijden. Het is wat je overeind houdt, wat je doet geloven dat er nog iets is om voor te leven, iets wat deze schaduwen nooit kunnen vernietigen.
Soms, als de nacht het diepst is en de schaduwen het luidst fluisteren, twijfel je. Maar desondanks is er nog steeds dat vuur, die vonk van wilskracht die blijft branden. En al kan je de kanker niet overwinnen, je kan wel blijven streven naar het overwinnen van de angst, van de wanhoop. En zolang je dat doet, hebben de demonen geen kans. Ze mogen dan aanwezig blijven, maar er is iets veel krachtigers: de wil om te leven, ondanks alles.
Nou, en dan ademt ie diep in, zijn blik gericht op het scherm voor hem. Nog een nacht, nog een uitdaging.
Maar hij is er nog altijd, en dat is wat telt.