Morgen is het zover. Negenenveertig jaar geleden stonden Mr. en Mevr. Willy hand in hand voor het altaar. Eeuwige trouw beloofden ze. De wereld lag aan hun voeten, als een oceaan die zich voor hen opende, en de tijd leek voor hen te buigen. De toekomst voelde aan als een oneindige zomeravond, vol belofte.
En nu, morgen, vieren we dat moment opnieuw. Geen groot feest, geen familie, geen cadeaus of speeches. Alleen een intieme tête-à-tête, zoals het hoort na zo’n lange reis samen. Ons leven zonder opsmuk, net als deze avond. Gewoon wij twee.
Wat er op het menu komt, weet hij nog niet. Iets dat hen al die jaren samenbracht, misschien een verfijnde versie van hun klassieke vrijdagavondmenu, met een goed glas wijn erbij. Of misschien verrast hij Mevr. Willy met iets nieuws, iets dat symboliseert dat, zelfs na al die jaren, er nog altijd ruimte is voor verrassingen. Of misschien wordt het gewoon een ouderwets koud buffet in de stijl van de jaren '70.
Maar wat het ook wordt, het wordt van ons. Zonder poespas, gewoon een avond waarop we, voor even, weer dat jonge stel zijn, klaar om de wereld te veroveren. Morgen draait alles om nu. Om ons.
Negenenveertig jaar.
Voor velen zou het sowieso al een mijlpaal zijn, maar voor ons, met die kkk, voelt het als het bereiken van een top die ooit onhaalbaar leek. Dik vier jaar geleden kregen we te horen: "Mr. Willy, u heeft kanker, uitgezaaid." De eerste behandelingen waren niet echt een succes en de toekomst, die ooit helder en eindeloos leek, werd ineens een vage schaduw. Geen cent had Mr. Willy gegeven voor zijn kans om dit jubileum te halen.
Maar zie, hier staat hij. Niet in perfecte gezondheid, maar meer dan fit genoeg om toch nog in de toekomst te durven kijken. Hij is strammer, ja, en regelmatig voelt het alsof zijn energie met de wind meewaait. En de mallemolen in zijn hoofd maakt overuren. Maar klagen mag hij niet. Zolang ie niet overreden wordt door die spreekwoordelijke tram , durft hij te dromen over volgend jaar: hun gouden jubileum. Hij kan het bijna zien gebeuren. Nooit verwacht.
Morgen houden ze het dus klein. Intiem. Een tête-à-tête, zoals het hoort. Het belangrijkste is niet het eten, maar het simpele feit dat ze er nog zijn. Dat hij er nog is. En dat de toekomst, hoe kort of hoe lang die ook mag zijn, nog steeds iets is om naar uit te kijken.
Geschenken hebben nooit onze relatie bepaald. Maar vier jaar geleden had Mr. Willy nooit durven denken dat hij dit moment zou halen, laat staan dat hij zou nadenken over wat er voor hun vijftigjarig jubileum op tafel moet komen.
En misschien is dát morgen wel ons grootste geschenk: dat we hier nog samen zijn, dat er nog steeds een toekomst is.
cheers🥂🥂