"M.J., hoeveel kinderen heeft die eigenlijk? En hoe heten die? En hun kinderen, hoe noemen die zich dan? En hebben die al vrijers?En hoe noemen die?"
"En A. en J.?" (ook broers en zusters van Mevr. Willy).
Zucht... Nooit geweten dat ik zoveel neven, nichten, achterneven, achternichten had, het lijkt wel een eindeloze keten van DNA en onuitspreekbare namen. Hoe ze allemaal heten, geen idee. Maar kom, elke dag is er wel weer een nieuwe quiz van Mevr. Willy. Misschien blijft er iets hangen, al is het maar een fragmentje. Maar gewoonlijk moet ik toch maar blind gokken wie die ene verre achternicht is met de naam van een onuitspreekbare bloem.
En het stopt daar niet. Ook de kinderen en kleinkinderen van onze vrienden passeren de revue. Weer een waslijst van niet te onthouden namen en relaties.
En 'smorgens wordt de krant en de T.V. overlopen : "Zeg, die ene van de televisie, die met dat rare kapsel, wie was dat ook alweer?" Serieus? Alsof Mr. Willy in zijn hoofd een encyclopedie van B.V.’s bijhoud!
Maar goed, ik mompel wat en hoop dat het genoeg is. Mevr. Willy maakt zich stilaan zorgen over Mr. Willy, en eerlijk gezegd, misschien heeft ze daar wel een punt.
Deze week ging ie naar de winkel . Zelfscan, een makkie zou je denken. Nou, niet voor Mr. Willy. Die slaagt erin om een paar artikelen dubbel aan te slaan. Twee keer betalen voor dezelfde pot jam. Thuis, een donderwolk. "Hoe krijg je het toch voor elkaar?" Tja, goeie vraag, schat. Maar het gaat verder. Dag erop naar de bank, laat ik mijn kaart in de automaat zitten. Je zou denken dat dat toch al het toppunt was, maar nee. In de namiddag trotseer ik Gamma voor zes zakken boomschors. Das eerst betalen, dan buiten opladen. Kom ik thuis... vijf zakken. Vijf! Ik heb die zesde zak blijkbaar onderweg ergens begraven, net als mijn laatste geheugencellen.. Ik zei maar niks tegen Mevr. Willy. Wat niet weet, niet deert
En dan woensdag, die blog over ons 49-jarig jubileum... Ja, die post ik dus mooi een dag te vroeg. Feest op donderdag? Ach ja, volgens mij stond donderdag op de kalender die ik ergens in 1985 heb achtergelaten. Mevr. Willy merkt het op, natuurlijk. En ik sta daar, mijn excuses mompelend, net een kind dat te vroeg de verjaardagstaart heeft aangesneden. Maar we hebben het de vrijdag dan toch nog leuk gevierd.
Nou ja, zolang ik nog weet dat ik kanker heb, valt het nog mee, nietwaar?
Maar als iemand toevallig in het Antwerpse rondloopt en een verdwaalde zak boomschors tegenkomt... laat het me weten.