Lieve Paardenstaart
Vandaag sta ik hier met een zwaar hart om afscheid te nemen van iets dat meer was dan alleen een deel van mij: jou, mijn geliefde paardenstaart.
Anderhalf jaar geleden nam ik het besluit om je te laten groeien. Ooit komt er terug een chemokuur, en met jou erbij zou de weg daar naar toe wat minder eenzaam zijn.
Het was een eenvoudige beslissing die leidde tot een bijzondere reis. Na vier maanden van geduld en zorg kwam het langverwachte moment: het eerste strikje. Het voelde als een nieuw begin, een teken van groei en verandering.
Elke ochtend werd je met liefde verzorgd door Mevr Willy. Met zachte handen kamde zij elke lok, bond ze zorgvuldig op en gaf je de uitstraling die velen onder ons hebben opgemerkt en bewonderd. Het was meer dan een dagelijks ritueel; het was een moment van verbondenheid, een stille uitwisseling van liefde en toewijding binnen onze familie.
Maar het leven neemt soms wendingen die we niet kunnen voorspellen. Na verloop van tijd verschenen de eerste verontrustende tekenen van haaruitval, een voor jou dodelijke ziekte. Kleine lokken op het kussen, op mijn kleding, ja zelfs in de soep en de aardappelen—ze werden een droevige realiteit waarmee ik moest leren omgaan. De diagnose was hard en onverbiddelijk: palliatief.
We hebben gevochten. In onze hoop om je leven te verlengen werd er geen enkel middel geschuwd: We probeerden exclusieve shampoos die glans en vitaliteit beloofden, medicaties die je kracht moesten teruggeven. We volgden speciale diëten en stortten ons op alternatieve therapieën. Elk sprankje hoop hield ons op de been, maar uiteindelijk mocht het niet baten.
Het was pijnlijk om je te zien verzwakken. Mijn paardenstaart, ooit fier en vol, moest in steeds kleinere plukjes worden vastgebonden. De elastiekjes grepen nauwelijks nog iets om vast te houden.
Liever dan toe te zien hoe je langzaam verder aftakelde, kozen we met pijn in ons hart voor euthanasie. Ik wilde je jouw waardigheid laten behouden en je herinneren zoals je was op je hoogtepunt.
Je laatste dagen waren omringd door warmte en genegenheid en je hebt in vrede afscheid kunnen nemen.
En de laatste zorg werd met liefde en respect uitgevoerd door mijn kapper, een man die begreep wat je voor mij betekend. Mevr Willy stond aan mijn zijde, haar hand stevig in de mijne, terwijl het definitieve moment naderde. En dan, één welgemikte knip, en je gleed zachtjes naar beneden, als een vallend blad in de herfst.
En nu lig je hier, in een doosje samen met een paar bloemen en een oude kam. Een tastbare herinnering aan de mooie tijden die we samen hebben gedeeld.
Je zal zal gemist worden. Je bracht kleur en vreugde in mijn leven. Je herinnering zal voortleven in mijn hart en in de verhalen die we delen.
Lieve paardenstaart, rust zacht. Dank je voor alles wat je mij hebt gegeven.
Mr willy