Vandaag stond er weer een bezoek aan de uroloog op de agenda. Meestal is dat nog best een gemoedelijke afspraak. Het is een fijne man, een fanatieke hardloper ook, dus er is altijd wel een praatje over onze loopavonturen. Maar vandaag was er weinig om over te lachen. Een PSA die elke 10 dagen meer dan verdubbelt, das gewoon té snel.
Een PET-PSMA-scan is ingepland voor 23 december. Sneller ging helaas niet. Tja, dat wordt een kerst waarin Mr Willy zelf voor de sfeerverlichting kan zorgen, zeker als als ie begint te stralen van de stress.
Ondertussen is het wel zes weken wachten. Zes lange weken, te lang om echt gelukkig te zijn. Daarom ook meteen een afspraak gemaakt met de oncoloog, op 19 november, om te praten over chemo. Mijn uroloog was het daar volkomen mee eens.
En nou weet Mr Willy ook wel dat chemo geen zachte landing is. Het is verre van leuk, met een hele rits bijwerkingen waar je liever niet aan denkt. Maar als je moet kiezen tussen nu handelen of passief wachten tot de eerste pijnsignalen opduiken, dan kiest ie voor actie. Misschien wordt zijn leven er niet langer door, maar hopelijk wel een stuk rustiger.
Het klinkt misschien gek, dat je de ongemakken van chemo omarmt in ruil voor wat minder zorgen. Maar soms is het zo simpel: iets doen voelt gewoon beter dan machteloos toekijken.
Is Mr Willy nu somber? Een beetje, misschien. Maar ie blijft liever de hoofdrol spelen, zelfs in een verhaal dat ie zelf niet geschreven heeft
wordt vervolgd