In de schaduw van het mysterieuze landgoed Wommelgem, waar de maan 's nachts het landschap schildert met zilveren penseelstreken, leeft Don Willy de la Wommelgem, beter bekend als Mr Willy. Een teruggetrokken man die zijn levensdagen doorbrengt in rust en de nachten vult met mijmeringen. Zijn bureel is zijn vaste stek. Daar, met zijn onmisbare cappuccino naast zich, vertrouwt hij zijn ziel toe aan het kleine scherm, dwalen zijn gedachten in stilte door de mysteries van het leven.
Maar stilte is relatief in deze streek. Want wie denkt dat de enige eigenaardige ziel in deze contreien zich achter Mr Willy's gordijnen verschuilt, die vergist zich. Want hoog boven zijn landgoed, in een kasteel dat nog net tegen de heuvel lijkt te leunen, woont iemand die zelfs Mr Willy's nachtelijke overpeinzingen doet verbleken in excentriciteit.
Maak kennis met graaf Pancratius Edelhart Ladislas Philippus van Wommelgem, een edelman die wetenschap en gekkigheid combineert als geen ander. Geboren tijdens een storm die zelfs de wolken deed schrikken, groeide Pancratius op in een kasteel waar de gangen net zo kronkelig waren als zijn gedachten. Terwijl andere kinderen streden met houten zwaarden, bouwde hij stoommachines in de kinderkamer. Dit tot wanhoop van de dienstmeid die bijna dagelijks wel verrast werd door rookmelders. Constant moest ze met emmer en dweil paraat staan om de overstromingen en rookwolken te bedwingen.
De jonge Pancratius ging studeren in Genève, waar hij opviel door zijn onstuitbare nieuwsgierigheid, zijn chaos in het lab, en zijn voorliefde voor strikjes met stippen. Hij behaalde zijn doctoraten in kwantumfysica, biotechnologie en "het ontwerpen van schitterende doch onpraktische gadgets."
Maar hoewel de graaf bekendstond om zijn onschuldige chaos—denk aan zijn plantengroeimachine, waardoor het hele dorp in een groentetuin veranderde, of denk aan aan die verfmachine: alle varkens in het dorp die onder de geel rode vlekken zaten, of zijn laboratoria die vaker ontploften dan dat de klok sloeg—heeft hij ook een kant die weinigen kennen: die van stille oorlogsheld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij door MI6 gerekruteerd om te helpen bij het ontcijferen van de Enigma-code. Samen met Alan Turing, die hem liefkozend "de Belgische wildeman met het brein van een gekke Newton" noemde, slaagde hij erin om het tij van de oorlog te keren met uitvindingen die even briljant als bizar waren.
Na de oorlog keerde de graaf terug naar Wommelgem, waar zijn experimenten een nieuw niveau van eigenaardigheid bereikten. Zo ontwikkelde hij een serum dat dieren liet spreken. Plotseling klaagden de koeien over het vroege melken en eisten de schapen betere grazige weiden. De inwoners van Wommelgem wisten niet wat hen overkwam toen de dorpskatten politieke debatten begonnen te voeren op het plein.
Of die koeien die ineens constant melk gaven. En overal waar die melk viel groeiden er ineens reuze paddenstoelen uit de grond. Het hele dorpsplein werd overwoekerd.
En nou hadden de inwoners heel lang hun uiterste best gedaan om de grillen van de graaf te tolereren, maar toen er ineens een reuzegroot konijn door de straten begon te huppelen was de maat vol. Een woedende menigte trok naar het kasteel, schreeuwend om een einde aan zijn experimenten.
En dus, onder druk van de boze dorpsbewoners besloot Pancratius Edelhart Ladislas Philippus van Wommelgem zich terug te trekken in zijn kasteel. Hij sloot de zware eiken deuren, trok de gordijnen dicht en verdween uit het zicht van de wereld.
Sindsdien leeft hij in volstrekte anonimiteit, de gangen van zijn kasteel bevolkt door zijn pratende papegaai Gaston, een kip met een bril, en een schaap dat hardnekkig claimt betere grasrechten te willen afdwingen. Niemand weet precies wat er sindsdien van de graaf is geworden. Sommigen fluisteren dat hij zich heeft toegelegd op de ontwikkeling van een tijdmachine, anderen beweren dat hij ooit een miniatuur-wereld heeft geschapen waar hij nu zelf in rondwandelt als koning.
Toch heeft hij een blijvende indruk achtergelaten. Zonder de graaf zou de Enigma-code misschien nooit zo snel gekraakt zijn, en wie weet hoeveel levens dat had gekost. Zijn bijdrage aan wetenschap en geschiedenis was even chaotisch als briljant, en dat heeft hem gemaakt tot de onnavolgbare graaf van Wommelgem.
En ergens, diep in de nacht, kan je misschien een flits van licht zien door een van de torenramen. Wie weet werkt de graaf nog altijd, met evenveel passie en gekkigheid als vroeger, aan een nieuwe uitvinding die de wereld nooit zal vergeten... of die Wommelgem opnieuw op zijn kop zal zetten.
Ondertussen zit don Willy weer aan zijn bureel, nippend van zijn cappuccino , denkend aan de wonderlijke gebeurtenissen die zich ooit buiten zijn landgoed hebben afgespeeld. En in de gekke experimenten van de graaf heeft ie toch weer wat inspiratie gevonden voor zijn schrijfsels.
En wie weet, misschien gaat het morgen taartjes regenen , of beginnen de bomen een lied te zingen, maar één ding is zeker:
Hier, achter zijn bureel, is de grens tussen realiteit en fantasie net zo dun als de ochtendnevel op een zomerse dag.
PS
"Alle gelijkenissen met bestaande personen, gebeurtenissen of verhalen uit de stripverhalen van Robbedoes, meer bepaald met De Graaf van Rommelgem, berusten louter op toeval
.