Gisteren was het zover: de jaarlijkse schoolvoorstelling van Mr. Willy’s kleindochter. Ze wordt binnenkort 11 en mocht eindelijk haar talenten aan de wereld tonen, samen met haar klasgenoten uiteraard.
Nou, dat was voor Mr. Willy, een man die met zijn veters nog diep in het verleden gestrikt zit, toch weer een heuse mentale survivaltocht.
In zijn tijd was een schooltoneel nog een schooltoneel: er was een duidelijk verhaal, een begin, een midden en jawel, zelfs een einde! Een gemaskerd boefje dat de schatkist van de prinses steelt, een ridder die heldhaftig ter hulp snelt, een moraaltje op het einde, en applaus. Klaar. Punt uit.
Maar nu? Nu lijkt het meer op een bewegende puzzel waarvan de stukjes in de lucht worden gegooid zonder ooit netjes op hun plaats te landen. Sprongen van de hak op de tak, geen enkele verhaallijn, geen enkele samenhang. Het enige samenhangende was dat ze allemaal een Zwarte Piet pak aanhadden. Best mooi.
Maar voor het overige stuiterden Mr Willy’s gedachten minstens even hard als het decor. Hij kreeg er gewoon een punthoofd van
En dan verscheen er ineens, zo op een ondefinieerbaar moment een bord met " The end" . Blijkbaar was het toneelstuk, of wat daar voor moest doorgaan, afgelopen,.
En dan dacht ie dus even op adem te kunnen komen. Maar nee hoor, als toetje kreeg hij een filmvoorstelling voorgeschoteld.
Of beter gezegd, een compilatie van iets dat ze “vlogs” noemen. En dan kropen Mr Willy's wenkbrauwen toch weer langzaam richting plafond. Blogs kende ie , maar vlogs? Nooit van gehoord. Hoe spel je dat eigenlijk?
Nou, gelukkig is Mevr Willy een stuk slimmer , en die heeft hem dan snel een spoedcursus gegeven.
- Vloggen is als bloggen, maar dan met een camera: In plaats van ellenlange teksten te typen, sta je voor een camera en vertel je al babbelend wat je die dag hebt uitgespookt. Je toont je lunch, je nieuwe sneakers, je hamster die een salto probeert te maken (en faalt), of je moeder die nietsvermoedend de was plooit.
- Live en in kleur: Terwijl bloggen wat statischer is – je zit achter een toetsenbord, tikt en hoopt dat iemand het leest – is vloggen als een praatgrage nicht op een familiefeest. Je kan niet ontsnappen, je ziet het, je hoort het, en als je pech hebt, ruik je het bijna.
- Publieksparticipatie 2.0: In een vlog kan de maker doen alsof hij of zij met de kijker kletst. “Hee jongens, welkom bij mijn kanaal!” Het is net alsof je buurmeisje elke dag via het scherm even binnenspringt om je bij te praten, zonder dat je zelf één woord hoeft te zeggen. Handig, toch?
Nou, al heeft ie er niet veel van begrepen, het was toch een heel leuke avond, waar ie best van genoten heeft, voor herhaling vatbaar.
En nu kijkt ie al uit naar het volgende schoolfeestje. Wie weet wat voor nieuwe dingen ie dan weer gaat bijleren